Op de vorige column kwamen een aantal leuke reacties. En er kwam een compliment. Iemand mailde me dat ik dan wel een bestelling had geplaatst, maar dat ik zelf ook enige actie had ondernomen om mijn doel te bereiken en dus trots op mezelf mocht zijn. Dat is wel waar.
Weet u, ooit volgde ik een cursus bij een inspirerende knaap in Haarlem. Hij had een mooie metafoor gevonden om aan te geven hoe het volgens hem zat in het leven. Hij vroeg of ik vroeger wel eens het programma ‘Eén van de acht’ van Mies Bouwman had gezien. Tuurlijk kende ik die show. Helemaal mijn tijd. Hoogtepunt van het programma was de lopende band met spullen die de mensen moesten onthouden.
‘Precies,’ zei Onno, ‘nou, die lopende band, daar gaat het om. Ik stel mij het leven voor als een onuitputtelijke bron van mogelijkheden die aan mij worden gepresenteerd als op een lopende band. Het leven stuurt me steeds van alles toe op die band. Ik kan het zien liggen, maar om er iets mee te doen zal ik het er wel af moeten pakken. Niet dat het een ramp is als ik er niet afpak wat ik eigenlijk graag wil gebruiken. Soms stuurt het leven me een zelfde item twee keer toe, vaak ook niet, dan volgt op het ene gewoon weer een heel ander presentje.’
Zo zie ik mijn leven ook. Het leven presenteerde mij Deepak die naar Nederland komt. Vervolgens moest ik wel minimale actie ondernemen om het presentje van de lopende band af te kunnen pakken.
Weet u wat ik mijzelf al jaren geleden heb voorgenomen? Dat ik het leven ten volle wilde ervaren. Er was een reden om dat te willen. Je komt niet zomaar op die wens uit. Voor dat voornemen heb ik jaren geleden onder angsten. Op een bepaald moment bemerkte ik dat angsten werken als rem in je leven. Door angst onderneem je bepaalde dingen niet. Maar in mij zat ook een enorme drive om juist wel dingen te ondernemen, tja, dan moet je dus je angsten te lijf. Anders raak je gefrustreerd. Hartstikke eng en zenuwslopend, maar ook verrijkend en inspirerend. Steeds denk ik bij mezelf: als ik een jaar of negentig ben, dan wil ik geen spijt hebben omdat ik mijn leven uit angst niet geleefd heb. Integendeel, dan wil ik kunnen verzuchten dat het soms verdomd lastig was, maar dat ik het mooi wel gedaan heb. En waarschijnlijk ga ik dan op survival door Afrika achter mijn rollator of zo…
Martine Clausen, ondernemend.