Home |
Gezondheid |
Martine's Column | Wie
zijn wij
Verslagen | Site-map
| Links | Leela |
Butterfly | Contact
|
Na een aantal dagen het woord geduld in mijn hoofd gewenteld en gekeerd te hebben, kom ik tot de conclusie dat geduld hebben nauw in verband staat met zowel acceptatie als met frustratie. Afgelopen week liep ik er zelf tegen aan. Ik neem mezelf maar als voorbeeld dat is wel zo simpel. Als ervaringsdeskundige in ongeduld stel ik u het volgende tafereeltje voor: ik sta in de keuken (ja, vorige week ook al) en heb vier koekenpannen op het fornuis staan. Bedoeling is dat alle baksels tegelijk klaar zijn zodat we tegelijk aan de avonddis kunnen aanzitten. U voelt het al aankomen: wederom brandde er een deel van mijn eten aan. Nu verloor ik zo verschrikkelijk mijn geduld dat ik het gevoel had uit mijn vel te zullen springen. Ik accepteerde totaal niet dat dit nu eenmaal gebeurde (eigen schuld, niet goed opgelet en zo), en raakte door de frustratie zo geïrriteerd dat ik inwendig ontplofte. Nu begint u wellicht te vermoeden dat mijn kwaliteiten als keukenprinses danig te wensen over laten, een meewarige gedachte wijdend aan mijn gezin, maar zij zijn wel doorvoed, dus dat valt erg mee. Heeft u vragen of wilt u reageren: klik hier |
|||||