Dit is al het zesde jaar dat ik in deze krant een column schrijf. Dat is al een aardig tijdje dacht ik zo. De reden dat ik er nog steeds mee doorga is dat ik er plezier in heb, maar vooral omdat er nog altijd lezers zijn die gesteld zijn op de stukjes. En waarom schrijft een mens? Om gelezen te worden. Als ik al die tijd de columns had geschreven en ze voor mezelf had gehouden, wat zou dan het nut zijn geweest?
Weet u wat nu zo grappig is? Mijn dochter van veertien, die amper vooruit te branden is dat moet ik toegeven, heeft voor het eerst een krantenwijk. Ja, inderdaad, ze bezorgt de Zondagkrant in een deel van onze wijk. Sinds vorige week, dus het is nog erg pril. Ze moest de krantenfietstassen ergens bij de vorige bezorger op gaan halen en kreeg een plattegrondje met de straten waar ze moest gaan bezorgen. Dus u ziet het plaatje al voor zich natuurlijk. Zaterdag aan het einde van de middag gingen moeder en dochter met zijn tweetjes op zoek naar de straten. Fietstassen vol met Rodi kranten. Ze deed stoer haar best haar evenwicht te bewaren. Ik hoefde natuurlijk helemaal niet met haar mee te gaan, maar ja, wat doet een moeder? Kijken of alles goed gaat natuurlijk. Nou is er bij staan en kijken of het goed gaat ook niet echt iets dat bij mij past, dus daar ging moeders: stapel kranten op de arm en bezorgen geblazen. Nu moet u weten dat ik in mijn tijd, niet voor een kleintje vervaard, nog een tijdje dagbladbezorgster ben geweest. In alle vroegte, ging ik om zes uur ’s morgens in Westzaan, op pad om de kranten bij de mensen thuis te bezorgen. Ik heb daar een heel goede herinnering aan. Zo vroeg leek het wel alsof de hele wereld nog sliep en dan was jij al actief. Dan kwam ik om zeven uur thuis en had een groot gevoel van voldoening. Het was beduidend minder idyllisch op dagen dat het regende, maar gek genoeg weet ik dat niet precies meer. Ik had er één minder goede herinnering aan: er was een enge man die mij altijd opwachtte en een afspraakje met me wilde maken als zijn vrouw er niet was, kunt u nagaan, toen was ik veertien. Maar nu dus samen met mijn dochter al die tuintjes in en uit. De ene tuin leuk beplant met bloemen, de andere tuin slechts gevuld met tegels. Het was ook nog eens lekker weer. Dochterlief besefte dat dit toch wel voldoening gaf, en moeder belandde in een samengevoel en een nostalgische bui. En u kreeg uw krantje op tijd op de mat. Zo zie je maar, je schrijft een stukje, je gooit het in de bus, iemand leest het, en het belandt weer in de vuilnisbak. Mooie kringloop van het leven, nietwaar?
Martine Clausen, bezorgster. Reactie?