Hoe komt het dat mensen het gevoel blij te zijn met zichzelf verliezen of nooit gevoeld hebben, vroeg ik mij de vorige keer af. Het antwoord is niet zo heel makkelijk te geven en zoals bij alles wat u van mij leest: mijn mening, mijn overpeinzingen zijn mijn waarheid en u kunt er heel anders over denken. Als ik uw mening er over zou horen zou ik wellicht van mening veranderen of deels… Ik denk dat ook in dit geval generaliseren niet kan, maar in het kader van een column ontkomt een mens er niet altijd aan. Vandaar dat ik altijd maar begin met pellen, ontleden.
Als je blij bent is dat een gevoel. Een gevoel kan je zomaar hebben als je ’s morgens opstaat. Ogenschijnlijk zomaar, omdat je geen speciale reden hoeft te hebben voor het gevoel. Zo kun je bijvoorbeeld blij opstaan. Niet dat je die dag een feest hebt of dat de zon schijnt, of dat je nu zo bijzonder zalig gedroomd hebt, welnee, je voelt je gewoon blij. Nog voor je bij wijze van spreken een gedachte hebt gedacht is dat gevoel er al.
Stel nu dat je een potje koffie zet en je giet water op waarna de kat het aanrecht opspringt en de filter eraf stoot. Stel, want de meeste mensen hebben natuurlijk een koffiezetapparaat, wij zijn in dat soort dingen nogal ouderwets, hetgeen ik weer verheerlijk. Overal koffieprut in de keuken, nou, nou, wat heerlijk... Maar aangezien je blij bent ga je je stemming hierdoor niet laten beïnvloeden en je ruimt de rommel op en zet de kat in de tuin. Dan krijg je een blauwe envelop in je bus: een boete omdat je toen en toen zoveel te hard hebt gereden: 60 euro. Allemaal hypothetisch, maar het kan gebeuren. Dan is het mogelijk dat je blije stemming een deuk oploopt. Ik ken maar weinig mensen die positief reageren op een bekeuring, alhoewel de niet klein te krijgen positivos waarschijnlijk jubelen omdat ze juist toen zijn geflitst en niet toen ze 170 km per uur over de Afsluitdijk heen scheurden. Maar goed. Het zal vaak voorkomen dat je de blije stemming verruilt voor een wat donkerder exemplaar. Dit alles ingegeven door gedachten die opgeslagen liggen in het collectief onbewuste (én in het bewuste) dat troep vervelend is en dat parkeerbonnen foute boel zijn.
Nu is het bizarre dat er ergens in dat immens grote collectief een enorme sliert onbewust collectief gedachtegoed ligt dat zegt dat blij zijn met jezelf uit den boze is. Dat als je blij bent met jezelf en dat bovendien laat merken, je zondig bezig bent. Het hoort niet, het is ongepast, het zweemt naar kapsones. Nee, als je je niet bescheiden genoeg opstelt, dan kun je aanstoot geven. Stel je voor! En droevig genoeg ligt vlak in de buurt van die sliert nog zo’n gigant die zegt: het is best wel leuk als andere mensen er blijk van geven dat ze blij zijn met je, maar daar moet je zeer bescheiden op reageren, het beste is het weg te wimpelen en te doen alsof het allemaal heel gewoon is. Als in: ‘Wat ben ik toch blij met je’, vergezeld van een brede glimlach en een warm gevoel.
Reactie: ‘Ach, het is gewoon mijn werk hoor..’ Alsof er een liter ijswater over je rug gekieperd wordt…
Alweer column vol, ik wil meer plek!!!
Martine Clausen, uitdijend.