Hartelijk dank!
vorige
volgende
 
hartelijk dank

Naar aanleiding van mijn columns over rouw zijn heel veel reacties binnen gekomen. Dit wijst er op dat er heel veel mensen rouwen en tevens dat mensen door het lezen van de stukjes herkenning hebben gevoeld. Daar ben ik erg blij om. Ik schrijf graag, maar heb nog liever dat iemand er iets aan heeft. Ook heeft het mij heel erg veel goed gedaan dat mensen reageerden. Het is toch een moeite die men moet nemen en het is veel gemakkelijker om het niet te doen.
Laatst las ik in de Volkskrant die zoveel jaar bestond, een stuk waarin een aantal mensen werd geïnterviewd die als ‘vaste briefschrijver’ werden gekenmerkt door de krant. Die schreven wekelijks of tweewekelijks een reactie. Dat deed mij weer denken aan mijn, inmiddels al negen jaar geleden, overleden schoonmoeder. Dat was zo’n origineel mens. Zo gis als wat. Ze luisterde altijd naar de VPRO radio en schreef als vaste kaartstuurder altijd reacties naar Piet Vroon (inmiddels ook al een aantal jaren overleden). Ze kreeg altijd een kaart van hem terug met een tegenreactie. Zo zie je maar dat reacties die je stuurt ten eerste op prijs gesteld worden en ten tweede serieus genomen worden.
Aanstaande zondag ben ik weer van de partij op de Open Dag van de Vereniging voor Parapsychologie die wordt gehouden in Mozamo, Koog aan de Zaan (zie elders in deze krant). In het verleden is het heel vaak voorgekomen dat ik als ik daar was, mensen zag kijken en wijzen. Dan keek ik in de eerste instantie achterom omdat ik ze niet kende, en dus aannam dat er naar een ander gekeken werd. Op een gegeven moment bleek dat er naar mij gekeken werd. Ik vroeg aan iemand of mijn haar wel goed zat, of dat ik misschien een veeg lippenstift op mijn voorhoofd had of zo. Nooit had ik kunnen bevroeden dat lezers even kwamen kijken hoe die Martine van die stukjes met dat vlindertje er nu eigenlijk uit zag.
Op een keer kwam een mevrouw ‘inbreken’ in het gesprek dat ik daar had want die wilde mij ‘gewoon alleen maar even een hand geven’. Zó bijzonder. Ik begreep het eerst niet eens. Dat lijkt misschien dom, maar hoe kun je achter je pctje nu weten wie je stukjes lezen?
Toen ik hier van de zomer naar toe verhuisde, stelde ik me aan mijn buurvrouw voor. We groeten elkaar netjes. Een paar dagen later idem met haar echtgenoot. Zij stond er bij. Toen drong pas mijn achternaam tot haar door. Ze riep uit: ‘Ben jij die Martine van de krant?’ Tja, dat was ik inderdaad. Mijn nieuwe buurvrouw ging vervolgens bijna uit haar dak van enthousiasme. Ze had mijn boekjes al gekocht en aan anderen kado gedaan en had daarvoor altijd mijn columns uitgeknipt en ingeplakt. Dat was voor mij natuurlijk heel leuk om te horen. Haar reactie was hartverwarmend.
Daar gaat dit stukje dus over: dank jullie wel voor jullie warme reacties!
Martine Clausen, dankbaar.


Heeft u vragen of wilt u reageren: klik hier