Het is weer gebeurd. Nu voor de tweede keer in mijn leven. Nog een geluk dat ik het opmerkte, want het was nog voor acht uur ’s morgens, een beetje nevelig en bovendien liep ik met mijn hoofd in de wolken. Zo’n beetje te dagdromen. Ik liep langs de sloot en ineens zag ik vanuit mijn ooghoek iets bewegen in het water. Eerst dacht ik er niet bij na, keek niet eens, verwachtte dat het een eend was. Ook stom natuurlijk, alsof we voor een eend niet meer op hoeven te kijken omdat ze voor ons zo gewoon zijn. (Ik herinner me nog een keer dat we op stap waren met een Italiaans gezin dat helemaal lyrisch was over de vogelfauna in onze buurt. Ze vielen bijna in katzwijm toen ze een reiger zagen en verkneukelden zich over de eenden die het water uit waggelden om bij ons om een stukje brood te bedelen. Dat vonden wij, Nederlands gezin, natuurlijk weer heel vermakelijk.) En ik vanmorgen, blasé, keek amper op van die eend. Maar goed, blijkbaar was er nog een sprankje nieuwsgierigheid in me en keek ik toch opzij. Gelukkig maar, want wat daar zwom was helemaal geen eend, nee mensen, het was een mol. Eerlijk waar. Nee, het was geen rat, ik weet het gewoon absoluut zeker, ik stond er pal bovenop met mijn neus. Een zwemmende mol. Nou, u kent me inmiddels goed genoeg om te weten dat er allerlei bellen gingen rinkelen bij mij van binnen. Wat had die zwemmende mol mij nu toch te vertellen? Ik heb het er al eens eerder met u over gehad, in de tijd dat ik voor de eerste keer een zwemmende mol heb gezien. Dus ik weer nadenken: wat zijn de eigenschappen van een mol? Nagenoeg blind, grote poten, heel zacht velletje, goede neus, leven grotendeels onder de grond, graven gangen, moeten per dag hun eigen lichaamsgewicht opeten, doen niet aan winterslaap. Misschien zijn er nog meer, maar meer weet ik niet van ze af. Zo probeer ik hier mijn eigen betekenis aan te ontlenen. Daar gaat ie dan: ik zou kunnen denken dat de verschijning van zwemmende mol een signaal is dat  voor mij zou kunnen betekenen dat ik niet moet kijken, maar moet voelen en op mijn intuïtie af moet gaan. Dat het goed is om te graven maar dat het ook goed is om eens een tijdje boven de donkere ondergrondse gangen uit te komen en me eens schoon te spoelen in het water. Dat water zou weer voor een emotie kunnen staan alwaar ik midden in moet stappen en daar dan moedig doorheen naar de overkant moet zwemmen. Moedig ja, want als je dat beestje zag: niet groter dan zo’n 15 centimeter (op het oog voor mij), klein snuffertje boven water uit, een groot V-spoor in het water achter zich latend, voort zwemmend in een behoorlijk tempo. Het zag er gewoon ronduit kranig uit. Jammer genoeg kwam hij terecht in het riet, wel vlak onder mijn neus, maar ik kon hem nu niet zien graven de grond in. Daar haal ik weer uit dat het niet om het graven maar om het zwemmen ging. Het element water is dus van belang.
Lacht u me al uit? Des te beter, dat betekent dat u lol heeft in deze column en dat vind ik leuk. Maar ik ben bloedserieus hoor, ik ben echt van mening dat het er niet toe doet wat een ander denkt over tekens, het gaat om de betekenis die wij daar voor onszelf aan ontlenen en of we er iets mee kunnen. In elk geval houdt het mij bezig en het smeert het mijn rechterhersenhelft. Mijn fantasie wordt er namelijk door geprikkeld. Maar ook mijn linkercortex mag meedoen, die smult van het analyseren van dit voorteken. Prima toch? En hoe staat het met u? Nog leuke signalen opgemerkt de laatste tijd?
Martine Clausen, teken-aar.