Vorige week schreef ik onder de column per ongeluk .com. Macht der gewoonte, dacht ik, toen ik het zag. Voorheen was het inderdaad de extensie van mijn website. Door omstandigheden is de extensie echter .nl geworden. Nu alweer een half jaar geleden, maar ik typte vorige week nog rustig .com. Zo gaat dat met dingen waar we aan gewend zijn. Ze gaan vanzelf, en als je dan op de automatische piloot staat, kan een vergissing er zo insluipen. Zo kun je als je verhuisd bent nog maandenlang de oude postcode aan mensen doorgeven. Of je kunt, als je in gedachten verzonken bent, zo de verkeerde afslag nemen op een snelweg. Het heeft er allemaal mee te maken dat je dingen vanzelf doet. Meestal gaat dat goed, zo zet je automatisch je kopje thee, doe je automatisch je was in de wasautomaat, neem je automatisch de telefoon op met je meisjesnaam als je pas getrouwd bent en de naam van je echtgenoot hebt aangenomen (bestaat dat nog of ben ik hopeloos ouderwets?) Zo kan het gaan. Maar het tegendeel bestaat ook. Zo bemerkte ik vandaag.
Ik was in de keuken bezig met koken. Mijn dochter had op eigen initiatief boodschappen gehaald waarmee moeder een maal mocht bereiden dat ze maanden geleden kreeg toen er een gast bij ons logeerde. En, gedwee als moeder kan zijn, deed ze het ook nog. De radio stond aan. Ik vind het heerlijk om naar muziek te luisteren als ik met mijn handen bezig ben. Vooral tijdens huishoudelijk werk geniet ik er van. Ik kan alleen niet tegen muziek die ik lelijk vind. Dus loop nogal eens heen en weer om aan de knop van de radio te draaien op zoek naar een plaat die ik wel mooi vind. (Zet dan een cd op, mens! Nee, geen zin in.) Tijdens het koken luister ik aldus naar leuke liedjes en zing liefst keihard mee. Afijn, iemand zei op een gegeven moment iets tegen me, maar mijn oor ving net de eerste tonen van een zeer bekend liedje op. ‘Stil eens, welke plaat is dit?’ zei ik met mijn oor gestrekt naar de luidspreker. Jawel, ik had het goed gehoord. Het was een nummer van the Eagles, Hotel California. Nooit was ik een fan van dit nummer. Het is volgens mij al minstens tien miljoen keer op de radio geweest, dus dood gedraaid. De meeste mensen vinden het mooi, maar ik heb het altijd een triest nummer gevonden. Echter, ik herinnerde me nog pijnlijk goed de laatste keer dat ik dit nummer hoorde. Het was in de eerste week van december tijdens een crematie. Het nummer werd twee keer gespeeld, zijnde een van de favoriete platen van de overledene. Nu ik deze plaat voor het eerst weer hoorde, kon ik hem ineens niet zomaar wegdraaien. Mijn gewoonte is doorbroken. Misschien is het omdat het nog zo vers is, en wie weet verandert het in de toekomst, maar op dit moment heb ik het idee dat ik nooit meer op dezelfde manier naar deze plaat zal luisteren. Het geheugen is een heel bijzonder instrument. Het heeft effect op onze gewoonten. ‘Welcome to the hotel California, you can check out any time you like, but you can never leave…’
Martine Clausen, gewoon.