Door te kijken naar de stand van planeten, naar huizen en aspecten, naar zonneteken en maanteken, kan een astroloog een beeld schetsen van het karakter van een persoon. Snapt U mijn verwondering? Je kijkt naar de sterrenhemel en spreekt over Martine???
Kijk, ik doe nu wel heel verbaasd, maar ik zou mezelf niet zijn als ik al niet lang en breed een idee had over hoe dit nu zit. Dat weet u ook wel van me. Inmiddels. Denk ik. Het is natuurlijk weer dat verhaal van microkosmos-makrokosmos. Wat in ons plaats vindt, bevindt zich ook daarbuiten. En natuurlijk vice versa. Dat moet wel zo zijn, want waarom zouden wij een uitzonderingspositie hebben als mens. Hebben we gewoon niet. Op het moment geef ik een cursus over synchroniciteit waar die eenheid ook steeds uit blijkt.
Als eb en vloed ontstaan onder invloed van de maan, en dus die enorme oceanen en al dat water, in beweging worden gebracht door onzichtbare aantrekkingskrachten, waarom zouden wij als mens (en dier) dan niet op die krachten reageren???
Nu komt er nog een aspect bij astrologie en andere orakels kijken. Dat is het typisch menselijke trekje dat er voor zorgt dat we uit willen vissen hoe we eigenlijk zijn, of bedoeld zijn te zijn, of kunnen zijn en hoe onze toekomst er uit zou kunnen zien. Dat vragen we ons af. Uit nieuwsgierigheid, of belangstelling. Of natuurlijk uit wanhoop. Het is maar net hoe je het bekijkt. Als je slecht in je vel zit, of beroerde dingen meemaakt, is het nog zo gek niet een astroloog te raadplegen om soelaas. Dat is toch ook menselijk. Het is een soort natuurlijke beweging naar buiten toe, ik vraag me af hoe het komt dat er, in mijn beleving althans, eerder een beweging naar buiten wordt gemaakt dan naar binnen. Want alle antwoorden liggen overal, dus het meest dichtbij is in ons eigen diepste zelf. Toch vragen veel mensen aan anderen om raad. Waarschijnlijk heeft dat er mee te maken dat we gehoord willen worden en onmiddellijke gratificatie willen hebben. Als je gaat zitten bidden en hoort tijdens je gebed niet de stem van God, dan leef je op vertrouwen. Als je naar een astroloog of een hulpverlener gaat, krijg je instant aandacht. Je zintuigen ervaren het toch zelf? Ze zit daar, ze luistert (daar lijkt het op), ze praat terug, je krijgt een hand, een glimlach, en het gaat over jou. Dus op dat moment ben je eventjes zelf de ster. Nooit zo bekeken? Klinkt wel goed, nietwaar?
Ach mensen, we zijn zo heerlijk menselijk met zijn allen. Wat een ultrakorte column is het toch eigenlijk, ik denk dat ik maar een weblog ga beginnen. Ik zal hier toch nog op door gaan in de volgende column. Nu rond ik af met een stukje van een prachtig gedicht van William Blake:
To see a World in a Grain of Sand,
And a Heaven in a Wild Flower,
Hold Infinity in the palm of your hand,
And Eternity in an hour.
Mooi hé?
Martine Clausen, kletskous.