Ook al heb je nog zoveel geleerd en nog zoveel gelezen. Ook al kun je het allemaal nog zo scherp zien voor derden en een situatie van alle kanten helpen belichten. Dan nog komt het regelmatig voor dat je in je eigen leven de zaken niet zo helder op je netvlies hebt staan. Dat komt omdat je zo vreselijk centraal staat in je eigen leven. Moeilijk om dan het totaal te overzien. Zo was ik recentelijk vreselijk aan het foeteren op mijn echtgenoot. Hij kon eventjes niet veel goed doen in mijn ogen. Terwijl ik weet dat het geen zin heeft om naar een ander te wijzen. Terwijl ik weet dat je met zijn tweetjes in een relatie zit en een spiegel bent voor elkaar. Terwijl ik weet dat wat je over de ander zegt en waar je je aan ergert in de ander, alleen maar een, vaak zeer pijnlijke, reflectie is naar jezelf toe. Het is soms verdomd moeilijk om in te zien dat je door te wijzen naar de ander, eigenlijk jezelf ontschuldigt. Ik sprak er over met iemand die mij zeer dierbaar is. Ze zei dat ik me bewust moest worden van mijn verantwoordelijkheid in deze. Dat raakte bodem bij me. Meestal is ze niet zo confronterend. Haar opmerking was goed getimed. Zo dacht ik over haar woorden na. Het ging over het maken van een keuze en over verantwoordelijkheid dragen voor jezelf. Zo dacht ik dus bij mezelf na over dit thema en vroeg mezelf: Wie moet jou het antwoord geven in jouw situatie, Martine? Wie is jou het antwoord schuldig? Moet dat van ver komen? Of ligt het dichtbij maar bedekt, verscholen in jezelf? Op die manier wellicht toch ook een beetje ver? Ver antwoord, ik zoek je. Als ik je vind, neem ik de ver-antwoord-elijkheid. Die zal ik dragen voor mijn situatie. Dan stop ik met wijzen naar mijn arme echtgenoot en ga voor de spiegel staan. Dan zal ik mezelf confronteren met pittige vragen: Waar ben jij eigenlijk mee bezig? Wie houd jij nu eigenlijk voor de gek? Wat ben je van plan daar aan te doen? Hoe lang ga je daar nog mee wachten? Wanneer stap jij eens in je kracht? Hoeveel langer ga je nog door met slachtofferen?
Als je dan zo voor de spiegel staat, en je krijgt van ver een antwoord. Van ver van binnen. Dan sta je een beetje schutterig tegenover jezelf. Verdorie, dat ik dit zover heb laten komen. Dat ik zo blind ben geweest. Wat bijzonder dat ik dit blijkbaar nodig had. Wat goed dat er mensen voor me zijn die me helpen in de spiegel van mezelf te kijken. Wat dankbaar mag ik daar voor zijn. Hoe zou het gaan als die mensen er niet voor mij waren? Wat kan ik doen om er ook op die manier voor anderen te zijn? Maar nee, laat ik niet uit dit gevoel van dankbaarheid afdwalen. Het vult mijn hart en dat voelt heel goed. Dus ik ga daar eventjes lekker in zwelgen en laat het groeien. Als een warme wolk in mijn wezen welt het in mij op. (wat een alliteratie mensen, ik word helemaal lyrisch). Woorden doen geen recht aan mijn gevoel en daarom zwijg ik nu.
Martine Clausen, verstild.