Er zijn momenten in een mensenleven waarop we het gevoel hebben dat de tijd even stilstaat. Momenten waarop je boven alle tijdsbegrip uitstijgt. Dat kunnen diep droevige momenten zijn, bijvoorbeeld als je een dierbare verliest. Dan kun je in een roes komen waarbij de alledaagse werkelijkheid vervaagd.
Maar de werkelijkheid kan ook vervagen als je bijvoorbeeld helemaal in de flow bezig bent. Helemaal in de ban van iets zijnd, iets waar je je totaal in verliest. Bijvoorbeeld wanneer je in vervoering raakt door prachtige muziek. Dan ben je gewoon even niet meer van deze wereld. Of als je verliefd bent, dan ben je volledig met je aandacht, met je hele wezen bij het object van je adoratie en bestaat er niets anders meer voor je.
Momenten van vervoering, momenten van tijdloosheid zijn kostbaar. We zijn met zijn allen naarstig op zoek naar geluk. We doen van alles om toch maar vooral dat geluk te verkrijgen. We jagen het na op de meest bizarre manieren. Ieder mens heeft daar zijn eigen trucs voor. De een vult het in door heel hard te werken, de ander probeert het te verkrijgen door vele reizen te maken, weer een ander leeft voor zijn hobby, en nog anderen leven op door te zorgen voor anderen. Als je mensen vraagt wat gelukkig zijn eigenlijk inhoudt krijgt je meestal vage antwoorden. ‘Tja, wat is geluk, dat is genieten. Gewoon dat je je lekker voelt. Dat je tevreden bent en goed in je vel zit. En dat je gezond bent.’
Geluk is genieten, gezond zijn, tevreden, goed in je vel zitten. Wat we al niet over hebben om toch maar vooral te kunnen genieten is vaak enorm arbeidsintensief. Maanden werken om op vakantie te kunnen naar Tibet. Jaren werken om dat mooie huis te kunnen kopen. Jaren oefenen om uit te kunnen blinken in een vak. Stuk voor stuk veel werk.
Als ik door mijn raam naar buiten kijk, dan zie ik pal achter mijn huis, een stukje naar achteren, een klein eilandje liggen. Op dat eilandje is een zwaan bezit haar nest te bouwen. Haar gracieuze gebaren en witte verenkleed trekken de aandacht. Als ik naar haar kijk, naar de bedaarde doch zorgvuldige manier waarop ze te werk gaat, dan kom ik in het gevoel hierboven beschreven. Ineens is het alsof alle besef van tijd verdwijnt. Als ik later met mijn hond loop, zie ik het zwanenechtpaar gezamenlijk door het water glijden. In stilte, majestueus mooi, achter elkaar aan zwemmend. Soms ook ben ik vroeg en slapen ze nog, dan liggen ze met hun lange halzen naar achter gebogen, snavels tussen de veren van de rug. Ze drijven dan gewoon naast elkaar te slapen. Ieder moment dat ik ze tegenkom, zelfs als ze over me heen vliegen met het typerende geklap van hun vleugels, valt mijn drukke gedachtegang stil. Hun stilzwijgende eenheid, raakt een tijdloze snaar bij mij, en ik dank de hemel dat ze uitgerekend het verlengde van mijn tuin als broedplaats hebben uitverkoren. Ik leer van hen dat het leven in het ritme van de natuur moeiteloos is. Acceptatie en gemak zijn de kernwoorden. Zo spiegel ik me zelfs aan een koppel zwanen en ben ze dankbaar.
Martine Clausen, tijdloos.