Het is vijf uur ’s ochtends. Ik ben aan het werk op mijn pc. Het raam staat open omdat het heerlijk weer is. Het leek wel zomer de afgelopen dagen. Als je zo vroeg op bent is het nog helemaal stil buiten. Op een gegeven moment gaat echter de natuur ‘aan’. Zo noem ik het maar even. Schijnbaar van het een op het andere moment beginnen de vogels, alsof ze een wekker hebben, zo’n beetje allemaal tegelijk hun dagelijkse besognes. Hier achter in het veld zitten tientallen ganzen. Een gegak van jewelste. Verder zit er werkelijk een keur aan andere vogelsoorten. Weidevogels uiteraard, het typische geluid van reigers, kieviten en grutto’s is hier schering en inslag. Maar ook, en die vind ik zelf heel apart, de roerdomp. Als je niet weet waar je op moet letten herken je hem niet, maar hij klinkt in mijn oren een beetje als een misthoorn. Een roerdomp is vrij zeldzaam te spotten omdat hij schuw is, maar ik heb hem al meermalen gezien. Nu hoor ik hem weer dagelijks. Verder zitten er legio vinkjes en van allerlei ander vogelaria in de tuinen en het park hier achter. Nu ik hier zo zit, en iedereen zo’n beetje door elkaar zit te twieten, zingen, fluiten, kwaken, gakken, tetteren, schallen, opera zingen, harrewaren en beppen, verwonder ik mij over het feit dat het geluid mij zo aangenaam aandoet. Als wij mensen met zijn allen door elkaar heen kwekken dan word ik horendol van de herrie. Moet je eens een zwembad binnen stappen als er vrij zwemmen is: iedereen schreeuwt. Maar als ik de kakofonie van vogels beluister, geniet ik.
Zo is het mij eens te meer duidelijk dat stressfactoren voor iedereen verschillend zijn. Ik heb wel eens van mensen gehoord dat ze zich blauw ergeren aan de haan van de buren. Ik zou dolblij zijn met een haan en kippen. Anderen horen helemaal het geschreeuw in een zwembad niet. Weer anderen horen helemaal de vogels waarover ik het heb niet. Het heeft te maken met aandacht, ja zeker. En het heeft praktisch te maken met de scherpte van je gehoor. Maar het heeft natuurlijk vooral te maken met wat voor jou rustgevende factoren zijn. Die verschillen ook per individu. De een zou gek worden als hij een boswandeling in zijn eentje zou moeten maken, en zou veel meer relaxen bij een middagje toeven in een voetbalstadion, terwijl de ander op zijn zolder zit te luisteren naar een kakofonie van vogelgeluiden en zich al verheugd op het aantal pulletjes dat ze straks gaat tellen als ze haar hond uit gaat laten…
Martine Clausen, ornitologiserend….