{image}
Parijs
vorige
volgende
column 2007-1

Als ik wel eens met mijn dochter naar Amsterdam ga, dan zeg ik heel vaak tegen haar: ‘Win, neem nu eens een minuutje om je te realiseren dat er elders in de wereld mensen zijn die via Internet of reisgidsen aan het kijken zijn wanneer en hoe ze een stedentrip naar Amsterdam kunnen boeken. Die zitten ergens duizenden kilometers ver, en willen dolgraag hier naar toe komen. En weet je? Wij zijn hier nu lekker!! Gaan we genieten of niet??’ De eerste keer dat ik dit tegen haar zei, keek ze nog verwonderd op en ik zag haar zich realiseren dat dit wel een aardige gedachtegang was, inmiddels is ze het al een beetje gewend natuurlijk. Maar ik niet, ik houd me dit zelf altijd weer voor als ik ergens ben. Zo zat ik vorig weekend heerlijk in de zon op een terrasje in Parijs. Typische zwartharige en witschortige Franse Garçon, die me een thé au lait (thee met melk) bracht. Ik zat daar gewoon als Godin in Frankrijk. Mensen wat kan ik toch ontzettend van Parijs genieten. En ik was zo vrij als een vogel, want helemaal alleen. Ik kan het iedereen aanraden. Ik heb precies kunnen doen waar ik zin in had en bedacht steeds weer: je zit in Parijs mazzelaarster, geniet ervan. Alles ging dan ook voor de wind. Het weer was geweldig en ik denk dat ik in een hogere staat van bewustzijn was, er viel geen onvertogen woord, er was geen dissonant te bekennen. Ik had nota bene nog ‘sjans’ ook en dat op mijn overjarige leeftijd!!
Ik heb het voor mezelf ervaren als een retraite. Misschien klinkt dat wat bizar omdat de associatie met een retraite in een bruisende stad als Parijs nu niet direct in je opkomt. Toch was het zo. Ik heb voornamelijk kerken en kathedralen bezocht en op die gewijde plaatsen hangt een bepaald soort energie. En steeds had ik synchronistische mazzel: in de werkelijk prachtige Eglise St. Eustache, vlakbij de Hallen, (aan het einde van de oergezellige Rue Montorgeuil) kwam ik net binnen toen er een concert zou worden gegeven door het conservatorium van Parijs. Een symfonieorkest mét koor. Het was GEWELDIG. En in de Eglise de la Madeleine bleek die avond net een stabat mater. Met onder andere het Ave Maria door een sopraan en mezzo sopraan onder begeleiding van violen en cello. Oh mensen, wat heb ik daar van genoten. En daarna in het holst van de nacht terug met de trein naar de plaats waar mijn vriendin woont. Geen enkel gezanik van opdringerige medepassagiers. Alles zo prettig en goed. En toen liep ik van de trein door het bos naar mijn vriendins huis en wat stak er vlak voor mijn neus het pad over? Ja, u raadt het inmiddels al in één keer. Inderdaad een vos!!! Am I the lucky one, or what?
Martine Clausen, gelukzalig…


Heeft u vragen of wilt u reageren: klik hier