{image}
Zuivering
vorige
volgende
column 2007-1

Onweer. Bliksem. Weerlicht. Donderend geraas. Midden in de nacht. Afgewisseld door opluchting in de vorm van regen die kaarsrecht naar beneden plenst. Het lijkt een idiote vergelijking maar het doet me denken aan een buikgriep in de atmosfeer. De krampen van de bliksemschichten die gevolgd worden door de roffelende pijn van de donder. En als dat weer wegebt dan even die opluchting van geen convulsies meer hebben, waarna de cyclus zich weer herhaalt.
Zo gaat het al de hele nacht. Hoe ik dat weet? Tja, ik kan niet slapen. Ik bleef braaf liggen hoor, in bed. Ik stond totaal open voor Klaas Vaak, maar ik denk dat het weer niet toeliet dat hij langs kwam.
Het heeft wel wat, wakker liggen als iedereen slaapt. De wereld is stil en geruisloos. Klinkt dat tegenstrijdig? Vast, als je net verkondigt dat het onweert, maar toch bedoel ik dat wel degelijk. Het is alsof de wereld even uit staat. De nacht als nulpunt tussen in en uitademing. Net als het moment van omslag tussen eb en vloed: even helemaal niets, totale stilte. Alvorens de dag weer aanbreekt ritmisch en harmonisch. De actie die we overdag ondernemen, wordt weer gevolgd door dat speciale moment waarop het weer stil wordt.
Zo lag ik dus braaf te liggen. Ik deed geen moeite om schapen te tellen want ik vond het een beter plan om een contemplatieve meditatie uit te voeren. Eens kijken wat er zoal zou beginnen te roeren in mijn ziel. Roerselen genoeg, dat in ieder geval.
Zo ook buiten in het donker, ik bedoel, ik beweer dan wel dat de wereld uit staat, maar dat geldt niet voor mijn nachtbrakende katten. Die vechten lustig een robbertje zich niet bekommerend om eventuele nachtrusten die door hunner gekrijs verstoord worden. Dus mijn verhaal gaat niet helemaal op. (En wat te denken van al die mensen die ’s nachts werken, in zorginstellingen of in ploegen waar dan ook?)  
De nacht als symbool voor zuivering. Als je de regen zo onafgebroken hoort ruisen draagt dat nog bij aan het idee van purificatie. Wanneer mijn gedachten wegebben en ruim baan geven aan de meditatie werkt dat ook zuiverend. Het opschonen van de geest werkt louterend maar zeker ook verhelderend.
Waar moet die geest dan van gezuiverd worden? Kijk, dat vind ik nu zo prettig aan u, dat u van die scherpe vragen stelt. Nu is het zo dat ik mij uiteraard niet aanmatig een uitspraak over uw geest te doen, dus is mijn antwoord dat mijn geest in elk geval gezuiverd moet worden van mijn ego. Waarom? Volgende week hierop mijn antwoord…
Martine Clausen, slapeloos.


Heeft u vragen of wilt u reageren: klik hier