onzekerheid
Onzekerheid
vorige
volgende
column 2007-1

‘Hebben andere mensen dat nu ook wel eens?’ vroeg de cliënte met een blik waaruit sprak dat ze eigenlijk een ontkennend antwoord verwachtte. We hadden het zojuist gehad over onzekerheid en je kwetsbaar opstellen. In bepaalde situaties leek het gewoon de simpelste oplossing om gewoon maar even niets te zeggen. Beter je mond dicht houden, dan afwijzing riskeren. Onbewust kwam het daar op neer.
Ik verzekerde haar dat ik vermoedde dat bijna iedereen wel eens onzeker was. Dat iedereen zijn eigen techniekje had om toch maar vooral te verbloemen hoe eng de persoon iets vond. De een verstopt het door alsmaar grappen te maken. De ander verstopt het door te zwijgen. Weer een ander verstopt het door zo zeker mogelijk over te komen, waardoor de indruk wordt gewekt dat die persoon onvervaard is. Soms grenst dat gedrag aan arrogantie. Maar dat is dan ook weer schijn natuurlijk.
Ik gaf het voorbeeld van zakenmensen. Let wel: ik scheer niemand over één kam, maar neem nu de typische uitstraling van de zakenman: strak in een smetteloos pak, of de zakenvrouw: strak in een keurige tailleur, geven vaak de indruk dat dit mensen zijn die geen tegenspraak dulden. Die gewend zijn beslissingen te nemen en daar geen onzekerheid over ervaren.
‘Stel je zo’n zakenman maar eens even in zijn zwembroekje voor’, zei ik tegen de cliënte. Ze schoot onmiddellijk in de lach. Tja, zo’n zakenpak is natuurlijk ook net een soort uniform. Maar zijn ze nog zo zeker van zichzelf in hun nakie?
Het is heel gemakkelijk om te concluderen dat iemand die we ontmoeten iets is. Of dat nu zelfverzekerd, onzeker, vriendelijk, zuur, zenuwachtig of kalm is. Als je nagaat dat de meeste mensen mij het toonbeeld van rust vinden. ‘Zo’n rustige vrouw’. Waar baseren mensen dat nu toch op? Op de houding die ze van je zien op het moment dat ze je even meemaken. Ik zie mezelf helemaal niet als een rustige vrouw, ik ben juist een doenerig type. Blijkbaar ben ik af en toe rustig want anders zou een ander dat niet in mij ontdekken. Maar mensen, wat je aan de buitenkant afleest hoeft echt niet te stroken met de binnenkant, hoor. Daar hadden we het vorige week al over, over interpretatie.
Telkens weer vraag ik mij af hoe het zover heeft kunnen komen met de samenleving dat we alleen maar perfectie verwachten, dat we niet onzeker mogen zijn, dat we niet goed genoeg zijn zoals we zijn. Hoe zijn we daar toch met zijn allen in verzeild geraakt???
Martine Clausen, verbaasd.


Heeft u vragen of wilt u reageren: klik hier