Zoals ik jullie vertelde ben ik bezig met een vlieg-avontuur. Het is een wereldje apart. Voor mij is het even wennen, omdat ik nu een rooster heb en dus op de tijden moet werken die dat rooster aangeven. Voorheen was ik natuurlijk gewend om zelf uit te maken wanneer ik werkte. Dat vind ik wel grappig. Het rooster is iedere dag, iedere week anders. Het is alles behalve een 9 tot 5 baan. Soms moet ik om 4.00 uur op in het holst van de nacht. Soms begin ik pas om half 5 ‘s middags. Soms ben ik twee nachten van huis, soms drie en soms maar eentje. Ik vind dat leuk. Ook vind ik het leuk om in al die verschillende steden in hotels te bivakkeren. Lekker afwisselend. Daarom ging ik dit doen: voor de lol. Maar ja mensen, ondertussen ben ik natuurlijk wel een jongere oudere om maar met Koot en Bie te spreken. Mijn collegae zijn ofwel jong of piepjong. Dat is aan de ene kant leuk, maar aan de andere kant vind ik dat best eng. Want wat zullen ze wel niet denken van zo’n oude taart als ik? Zij willen lekker uitgaan en feesten en drinken, tja, en ik ben meer iemand die musea en kerken wil bezoeken of de stilte opzoek in een park…. Oeps!
Niet dat ik dat aan ze meedeel. Ik ga dat allemaal niet zo overduidelijk onderstrepen. Maar ik vond het in het begin dus gewoon best eng om de oudste te zijn. Je kunt nu eenmaal je leeftijd niet verdoezelen. Als je zenuwachtig bent, kun je nog net doen alsof je dat niet bent, maar als je 45 bent kun je je niet schminken als was je 20. Tegelijkertijd vind ik het belachelijk van mezelf om in te zitten over dat leeftijdsverschil, want als je ergens niets aan kunt doen is het wel wanneer je geboren bent.
Ik had het er over met een vriendin. Ze zei: je brengt daar toch jouw eigenheid in, in die nieuwe omgeving? Als jij hetzelfde probeert te zijn als hen, wat hebben zij, en wat heb jij daar dan aan? Dat vond ik natuurlijk een heel goed punt en daar kon ik wel wat mee.
Behalve dat bedacht ik mij dat ik dus in een nieuwe situatie waarin ik niet de controle heb, blijkbaar weer gemakkelijk in een oude emotie beland. Een emotie van vroeger geheten Angst. Want hoe je het ook wendt of keert, ik was gewoon bang. Een ander noemt het nerveus, maar ook dat is angst. Dus lezer, u begrijpt, niets menselijks is mij vreemd. Vorige week bleek ik kwaad te kunnen worden en nu blijk ik ook nog bang te kunnen zijn.
Ik ben ook maar een mens…
Martine Clausen, heel gewoon.