Een logisch gevolg van het serietje dat ik begonnen ben is natuurlijk de volgende B. De B van bedroefd. Een emotie die we ook allemaal kennen en die in het rijtje ook de kop op steekt. Aanvankelijk begon ik deze column op een andere dag. Echter, ik voelde me die dag helemaal niet bedroefd. Toch bleek het mogelijk over het gevoel te schrijven, maar er zat duidelijk een zeer opgewekte ondertoon in het stukje.
Vandaag moet het stukje naar de krant, er is altijd een deadline. Op dit moment voel ik me eigenlijk redelijk bedroefd. Waarom zou ik dan dat stukje opsturen dat die hele andere ondertoon heeft? Zou het prettiger lezen?
Ik besluit een nieuw stukje te schrijven. Kijken wat er gebeurt. Het is namelijk zo dat ik ga zitten en mijn handen doen het werk, dus ik weet nooit van te voren wat er op het scherm verschijnt. Zullen we samen kijken? Dat voelt voor mij prettiger. Als je bedroefd bent dan is dat in mijn opinie altijd des te navranter wanneer je op zo’n moment alleen bent. Bedroefd heeft ook een beetje een slachtofferachtige bijklank vind ik. Als ik het dan nog even aandik door er eenzaamheid aan te koppelen, nou, dan groeit dat gevoel wel hoor.
Bedroefd is dus verdrietig. Ook zo’n gevoel dat opwelt vanuit je binnenste. Als ik nu naar dit gevoel kijk dan merk ik op dat mijn hele wezen zich er naar gaat gedragen, mijn mondhoeken gaan een beetje hangen, net als mijn schouders. Mijn ogen staan droevig. En van binnen doet het een beetje pijn. Zo zacht in de maagstreek, eerlijk gezegd is dat voor mij niet onaangenaam. Dat klinkt natuurlijk weer belachelijk. Laat ik het maar snel verklaren. Kijk, als je het heel erg druk hebt en veel aan je hoofd, dan kan het zijn dat je minder gaat voelen. Je loopt als het ware jezelf voorbij. Je voelt hooguit vermoeidheid. Dus nu ik dit gevoel ervaar, ben ik aan de ene kant tevreden dat ik het überhaupt voel. Dat houdt in dat ik in contact ben met mezelf. Ik wil dat gevoel dan ook helemaal niet verdringen, nee, het mag er van mij zijn. ‘Dag droefenis, ben je een beetje zielig vanochtend? Mag best hoor!’ Zo laat ik het gewoon zijn tijd uitduren. Nu is het zo dat emoties zich best rap af kunnen wisselen, dus kan ik dit ook zo doen. Ik zou er niet dagen of weken in willen blijven hangen, want dat is niet gezond. Hoewel dit natuurlijk afhankelijk is van de oorzaak. Als er iemand zou zijn overleden, dan mag ik van mezelf wel degelijk langer verdriet ervaren. Maar de aanleiding met als gevolg dit gevoel vandaag gaat geen weken duren, dus mag het er zijn. Ik ben nog niet uitgepraat maar de column is vol dus… wordt vervolgd.
Martine Clausen, droefjes.