madelief
Emotie
vorige
volgende
column 2007-1

Weet je, lezer, ik ben gewend mezelf ten opzichte van jou redelijk bloot te geven. Meestal heb ik daar geen moeite mee. Nu ga ik het weer doen, maar vandaag voel ik me een beetje kwetsbaar hierin. Hoe dat komt? Gaat ie dan: zojuist heb ik een reactie gekregen van een lezeres, een pittige jonge meid van 25. En weet je, ik werd overspoeld door een golf van emotie na het lezen van haar mailtje.
Het is alweer een tijdje geleden, dat ik zo in huilen ben uitgebarsten.
Ik ben natuurlijk altijd aan het hameren op het feit dat je jezelf moet leren waarderen en dat je mag leren om je medemens en zijn opinies als waardevol te zien, maar niet persé als waardevoller dan jouw opinie.
Ik schrijf de column al jaren en heb door de jaren heen best wat reacties gekregen, er een aantal vaste briefschrijvers en zelfs mensen waarmee ik door de column bevriend ben geraakt aan overgehouden. Dat is natuurlijk heel mooi, maar ik begon me toch onlangs af te vragen of het eigenlijk wel zin had te schrijven. Of iemand er eigenlijk wel wat aan had. Dat heb ik ook met jullie gedeeld.
Jaren geleden schreef ik over de heilige Teresia van Lisieux. Ik vond haar deemoed en sterke geloof heel mooi. Haar geloof, dat in feite meer een innerlijk weten was, dat Jezus zelfs van de kleinste onder ons hield, was zo zuiver. (‘Het licht van Jezus raakt ook het madeliefje, dat  van waarde is omdat de schoonheid van de Lelie nog beter afsteekt naast dat kleine eenvoudige bloempje. Laat mij het madeliefje maar zijn’, zei Teresia) Ik heb, sinds ik dat las, steeds de wens gehad om op mijn eigen kleine manier, gebruikt te worden door het Universum, of door God (het maakt niet uit hoe we het Liefdesprincipe noemen), om een lichtpuntje te zijn voor hen die dat even nodig hebben. Vanuit die optiek heb ik altijd de column geschreven. Ik verdien daar geen geld mee, mijn winst zit puur in het doorgeven van wat licht en liefde voor hen die dat nodig hebben. Dat was en is mijn intentie.
Maar ik begon te twijfelen of mijn column die functie nog wel had. Best een rotgedachte hoor, om mee te tobben, want je vraagt je dus in wezen af of je nog wel nuttig bezig bent.
En nu krijg ik dan een mailtje van iemand die op zo’n open en rechtstreekse manier aangeeft dat de column in een periode in haar leven dat het even lastig was, haar wekelijks mede op de been hield.
Dus een huilbui. Ja, niet omdat ik een schouderklopje nodig had, niet omdat ik geen zelfwaardering heb. Nee, ik denk omdat de woorden zo recht uit haar hart kwamen, en omdat ik het zo ontzettend waardeer dat ze de moeite heeft genomen om me dit te schrijven.
Ik ben de heilige Teresia niet, ik moet nog leren dat je geen feedback hoeft te krijgen, dat je gewoon vertrouwen mag dat de manier waarop je gebruikt wordt de goede is.
Vanuit mijn hart: dank je wel Sharon!
Martine Clausen, emotioneel.


Heeft u vragen of wilt u reageren: klik hier