Ik zat te zinnen op een goede metafoor. Hoe zou ik duidelijker kunnen maken wat ik bedoel met dat tijdelijke jasje. Misschien als volgt: stelt u zich voor iemand in een uniform. Bijvoorbeeld een politieagent. Als u een agent op straat ziet lopen in een stad waar u nog nooit geweest bent dan denkt u niet: hee daar heb je Bert de politieman. Nee, dan ziet u een agent die u kan helpen omdat er in uw auto is ingebroken. Die agent is Bert. ’s Morgens doet hij zijn pak aan en is voor het merendeel van die dag agent. ’s Avonds komt hij thuis, doet zijn pak uit en is hij weer Bert. De hele dag dat hij in dat uniform liep was hij ook al Bert alleen zagen de meesten hem toen meer als agent, hijzelf waarschijnlijk incluis.
Nou, zo is het ook met de ziel. Die is er gewoon. Dan op een dag floept hij in een babypakje en komt op aarde. Het hele traject op aarde is het mogelijk ons onbewust van de Ziel te zijn. Dat kan, maar hoeft niet. Op het moment van overlijden blijft het lichaam dat we hebben aangetrokken achter en zijn we ineens weer wie we altijd al waren maar vergeten hadden: Ziel.
Ik druk het allemaal vereenvoudigd uit, het is een onderwerp waar rijen boeken over geschreven zijn. Ik heb zelf net het boek van Deepak Chopra: Leven na de Dood, gekregen en daar staat het allemaal erg helder in.
Het klinkt allemaal misschien een beetje rationeel, maar het punt dat ik eigenlijk wil maken is dat we gewoonlijk vaak bang zijn voor de dood, terwijl dat niet hoeft.
Ik had het er met een vriend over van de week, hij vroeg hoe het met mijn oma ging die ziek is en al op hoge leeftijd. We grapten over het feit dat aangezien onze oma’s zulke hoge leeftijden bereikt hebben, wij dat hopelijk ook zouden halen. En dat zei ik niet omdat ik bang ben voor de dood, maar omdat ik voor mijn gevoel nog zoveel te doen heb.
Het punt is dat we onze dierbaren geen pijn willen doen en niet achter willen laten. Maar ja, als je de mensen met een BDE hoort: die zeggen dat ze als ze eenmaal aan de andere kant zijn liefst toch niet terug willen.
Wat mij betreft is het allemaal erg interessant maar is er maar één ding dat als een paal boven water staat: zolang we niet dood zijn leven we en het is aan ons om dat leven te genieten. In al zijn facetten. Dus als ik een leuke dag heb, mooi. En als ik een zure dag heb: ook mooi.
Genieten van iedere stemming omdat het leven ons dat mogelijk maakt.
Nou ja, zoiets dus.
Martine Clausen, hopelijk duidelijk.