En dan is het weer zover. Collectief hebben we er naar toe geleefd. Onontkoombaar. Soms zelfs tegen wil en dank. Het wordt Kerstmis. Veel mensen spreken van Kerstfeest. Die associëren Kerst meer met luxe cadeautjes en diners dan met een mis.
Ga jij naar de Kerst Mis? Ga ik naar de Kerst Mis? Ga ik voor de geboorte van Jezus of ga ik voor de sfeer?
Alleen al het denken over Kerstmis, nu, op het moment dat ik dit schrijf, geeft me een soort stemmig gevoel. Hoe kan het dat mijn individueel bewustzijn onmiddellijk reageert op een woord en op een gedachte aan een ritueel dat wij gezamenlijk hebben ingesteld? Dat vind ik heel bijzonder. Maar ik wil nu niet stil staan bij de logica er achter. Nu gewoon het gevoel ervaren is voldoende.
Wellicht wil jij dat gevoel juist vermijden, als je dit jaar liever de Kerstsfeer wilt ontlopen. Dat kan ik me indenken. Zou het een optie zijn om een week naar de zon af te reizen? Gewoon ergens naar toe gaan waar de sfeer zo anders is dat jouw associaties met Kerst in de war raken. Dan ontloop je die stemmige gevoelens, je ontloopt wellicht verdriet. Dan loop je de Kerstmis mis. Of zouden ze in zonnige oorden ook stug dreamen van een white Christmas?
Er zijn een aantal dingen die van mij niet zo hoeven met Kerst. Daarbij denk ik voornamelijk aan het verschijnsel Kerstboom. Echt of nep, van mij hoeft het niet. Wat ik wel graag neerzet is de oude Kerststal die ik van mijn opa geërfd heb. Met het neerzetten van die stal, zie ik hem altijd weer op het kastje in zijn woonkamer staan. Mooier dan bij mij omdat opa er echte stro in deed. Het uitpakken en neerzetten van de stal, ja, dat is een fijn moment. En als de kaarsjes dan branden, voelt dat voor mij heel rustgevend.
Vanuit die intentie wens ik je vredige Kerstdagen.
Martine Clausen, glimlachend.