Home |
Leela Butterfly Art | Gezondheid | Martine's Column | Wie
zijn wij |
||||||
 |
||||||
|
vrijdag 21 november 2008 15:33 Dan kom je in de medische molen. Achtereenvolgens: Echoscopie. Goed bericht: geen uitzaaiingen in de lever zichtbaar. MRI scan. Minder florissant bericht: grote tumor in endeldarm. Endoscopie: minder goed bericht: groot gezwel voelbaar. De chirurg die de endoscopie doet wil er niets over zeggen. Maandag pas, dan belt hij na nadere bestudering. Gesprek met chirurg. Slecht bericht: de man gedraagt zich als een hork en licht de MRI niet goed toe. Bovendien heeft hij zich niet ingelezen en weet niets van de echoscopie. Hij geeft aan dat de patiënt in het multi-disciplinair overleg met radiotherapeuten en oncologen zal worden besproken en zal over de uitslag bellen. Telefoontje chirurg, iedereen was het met hem eens: 6 weken bestralen en dan 2 weken chemo. Wanneer Martine hem vraagt of hij niet kan opereren zonder bestraling en chemo zegt hij: niet met mijn handen. Afspraak met radiotherapeut: een menselijke arts die de tijd voor ons neemt en alles vertelt wat we willen weten. Haar toelichting op de MRI scan is helder. Een verademing in vergelijking met het eerdere contact met de chirurg. Het voorstel voor de behandeling is anders dan eerder aan ons werd verteld. Ze raden aan: 6 weken bestraling en gelijktijdig chemo (tabletten). Daarna een pauze en dan een operatie. Bijwerkingen: aan het einde van de behandeling kan de huid kapot gaan; meer diarree, vaker plassen. Ondanks haar positieve instelling was Martine erg geschrokken. Het gezwel was een stuk groter dan ze had gedacht. Ikzelf hoorde het eens aan. Als ik dat allemaal goed begreep zouden ze de tumor gewoon verbranden en het weefsel er omheen ook. Om radicaal te zijn en zo recidive te voorkomen. Martine legde uit van het bio-resonantie apparaat. De radiologe luisterde aandachtig. Heel eerlijk gaf ze aan dat ze niet in dit soort dingen geloofde, zeker niet bij zo’n grote tumor. Martine gaf aan dat het punt natuurlijk was dat ik wel iedere dag dat apparaat gebruik, maar dat we niet naar binnen kunnen kijken of het ook daadwerkelijk de tumor doet slinken. De radiologe bood soelaas. Aangezien ze toch een CT-scan ging maken, om het gebied dat bestraald moet worden in kaart te brengen, was dat een uitgelezen moment om gezamenlijk te bezien of er verschil was tussen de MRI scan en de CT-scan. Bovendien was die afspraak pas over een week dus zou ik nog een week het apparaat kunnen gebruiken. We rijden in de auto naar huis. ‘Gaat het een beetje met je?’ vraag ik aan Martine. Martine knikt en vraagt hetzelfde aan mij. Ik knik ook. Het is wonderlijk, maar ik heb het gevoel dat het allemaal wel meevalt. Dat ik het allemaal wel de baas kan. Voor mij is het allerbelangrijkste dat ik zelf wil uitmaken wat er gebeurt. ’s Avonds gaat Martine naar een ouderavond op school. Ze heeft een gesprekje met de mentor van onze zoon om hem in te lichten en te vragen om Bob een beetje in de gaten te houden. Hij is een gevoelig mannetje. De piepjonge mentor vertelt Martine dat hij eigenlijk een beetje hetzelfde heeft meegemaakt met zijn vader. Alleen had die prostaatkanker. ‘Mijn vader wilde zich absoluut niet laten bestralen. Hij heeft het hele internet uitgeplozen en uiteindelijk kwam hij bij een arts in Frankrijk terecht die hem heeft geopereerd zonder bestraling. Hij is prima genezen. Weet u wat, ik geef u zijn email, dan kunt u hem gewoon vragen stellen. Ik weet zeker dat hij dat prima vindt.’ De tranen schieten in mijn ogen als ze het me vertelt. Ik ben zo emotioneel als wat de laatste tijd. Daarover later meer. Heeft u vragen of wilt u reageren: klik hier |
|||||
 |
|
|
||||
|
Heeft u vragen, stuur uw reactie naar Leela Butterfly
copyright 2012 |
||||||
