Marie Brennan
Uitersten
vorige
volgende
column 2010-1
woensdag 26 november 2008 20:07

Gisteren hadden we dan voor het eerst een gesprek met de oncoloog. Een grote, kwieke man van een jaar of 53. Hij kwam competent over. Maar ja, dat is natuurlijk pure interpretatie. Hij legde uit waar de tumor zat en maakte er een tekeningetje bij. Dat gaf een goed beeld en de uitleg die hij gaf over de behandeling was voor ons zeer helder. Het kwam er op neer dat ze 6 weken wilden bestralen gecombineerd met chemo om de plek dusdanig voor te bereiden dat de daarop volgende operatie radicaal zou zijn.
Kort gezegd: het moet de eerste keer goed zijn, anders kom je in een pijnlijk traject terecht. Dit laatste uitgaande van recidive die op die plaats in het lichaam gewoon vreselijk is.
Vervolgens werden we naar de verpleegster gebracht die ons vertelde hoe om te gaan met de chemo. Ze ried aan één toilet in huis speciaal voor Erik te houden en de rest van de huisgenoten dienden daar dus geen gebruik van te maken, just in case. Ik vroeg wat ze bedoelde: just in case? Een beetje aarzelend legde ze uit dat het toch een gevaarlijk goedje is en dat het beter is om daar niet mee in contact te komen. Met andere woorden: chemo is puur gif dat de celdeling stopt en daarom moet je 2 x doortrekken en met glorix doekjes iedere keer de wc afvegen.

Erik en ik liepen terug naar de auto en keken elkaar eens aan.
“Weet je wat mij opviel?” vroeg hij. Ik knikte.
“Ja, ik denk wel dat ik weet wat je gaat zeggen, maar vertel maar…” zei ik.
“Die dokter ging er gewoon van uit dat wij deze behandeling automatisch gaan opvolgen..”
“Ja, dat deed ie,” beaamde ik, “Maar ja, dat is hij natuurlijk ook gewend. Hij is de dokter en de mensen doen gewoonlijk wat de dokter zegt. Dat is helemaal niet erg. Dat wij anders zijn en wellicht anders gaan doen, hoeft hij nu nog niet te weten. Eerst maar eens de CT scan afwachten.”
Erik knikte opgelucht. Hij was niet happig op de gecombineerde behandeling die volgens de verpleegster zou resulteren in het loslaten van de huid van zijn handpalmen en voetzolen. Wat een schrikbeeld!!

Daarna gingen we naar de Perry Sport om een nieuw jogging pak voor Erik te kopen. Ten slotte had hij er maar één en omdat hij het de laatste tijd zo koud heeft, had hij dat dagelijks aan. Thuisgekomen dronken we thee en hadden het er niet meer over. De dokter had ook nog uitgelegd dat de kanker ook zorgt voor een verstoring van de stofwisseling en dat dit de reden is voor de vermagering. Niet zozeer dat de tumor alles wat Erik binnen krijgt opvreet, maar meer gewoon een volledige verstoring. Dat feit baarde mij wat meer zorgen. Hoe draai je dat proces weer goed? Maar ik besloot er niet meer aan te denken. Althans voor die dag. Die avond zouden we naar een concert gaan.
Twee weken geleden viel mijn oog in de Volkskrantbijlage opeens op de aankondiging en ik kocht zonder te dralen 2 kaarten. Ik wist nog niet met wie ik zou gaan, maar dat ik zou gaan stond vast. Ik bedacht dat het leven al gauw nog slechts kanker is, als je eenmaal die diagnose hebt, en ik besloot dat wij daar voor moesten waken. Pluk de dag, en in dit geval pluk de kaarten.

En dus togen Erik en ik gisteren samen naar Haarlem. We gingen Moya Brennan zien en horen. De zangeres van Clannad (zus van Enya) en iemand die ik al heel lang eens life wilde horen. Ik was blij dat Erik mee wilde. Dat betekende in elk geval dat hij daar de energie en de puf nog voor heeft. Het was in Philharmonie in Haarlem en we hebben genoten. Ik zat me te verbazen dat iemand een stel stembanden heeft gekregen die zo’n geluid kunnen produceren. Hoe is het mogelijk dat iemand zo mooi kan zingen. Verder ben ik dol op rare talen waar ik geen woord van snap maar die me fascineren zoals het Iers en Gaelic. Klinkt geweldig, maar is geen touw aan vast te knopen. Als ik nog een keer niets te doen heb, ga ik het leren.
En dan die Keltische klanken. De harpen en de fiddle, de bagpipe die onder de arm wordt aangeblazen.. Ik zat gewoon te genieten. We hadden mooie plaatsen, het was lang niet vol dus als je wilde kon je ook nog ergens anders gaan zitten, maar dat hoefde niet want dat deden de mensen op de rij voor ons al, zodat we prima zicht hadden.

Na afloop liepen we naar de auto terug. Erik was heel blij dat hij was meegekomen. Het was op die manier een dag van uitersten. ’s Morgens in het ziekenhuis en ’s avonds naar een concert.. Maar ik denk dat het beste wat we doen kunnen is zoveel mogelijk in het nu zijn met onze aandacht zoals Eckhart Tolle zo helder heeft beschreven. Het blijkt te werken. Piekeren over de toekomst maakt dat je huidig moment vol raakt van zorgen en ongerustheid… maar ja dat is nu nog makkelijk vol te houden, hoe dat over een tijdje zal zijn kan ik nu nog niet bevroeden. Dat is maar goed ook, lijkt me…
Heeft u vragen of wilt u reageren: klik hier