vrijdag 8 mei 2009 12:18

Inmiddels is Erik 6 maanden ziek. Officieel natuurlijk, want volgens de chirurg was die tumor al zo'n jaartje of tien in hem aan het groeien, maar die aap kwam dus pas een half jaar terug uit de mouw. Omdat de afgelopen weken zo intensief waren had ik geen puf om de blog bij te houden. Nu wil ik het weer oppikken en het over de wonderen hebben die we hebben meegemaakt.

Misschien denk je nu: wonderen, mens, waar heb je het over. Je zou half in de rouw moeten liggen met je man zo ziek.
Snap ik wel, zo'n reactie, maar ik zal het uitleggen.
Natuurlijk is het erg moeilijk geweest. Op het dieptepunt woog Erik 54 kilo. Dat is vreselijk om te zien. Hij leek wel een Holocaust slachtoffer. Dan nog die behandeling: 6 weken onafgebroken chemo en bestraling en voor die stralen iedere dag (behalve weekend) naar de VU.
Het eerste wonder was wel dat een paar dagen voor we voor het eerst naar de VU moesten ik een telefoontje kreeg van een persoon die ik eigenlijk nog maar 1 keer eerder gesproken had. Hij belde op donderdag (avond) voor iets heel anders maar vroeg hoe het ging en ik vertelde en zei toen dat de bestraling maandag zou beginnen. Ik zei dat ik er heel erg tegen op zag, vooral het autorijden en parkeren en dan een rolstoel zien te versieren en dan na de bestraling die auto weer halen etc. Als je weet hoe krap het bij de polikliniek van de VU is qua parkeren en hoe ver je daar met je auto vandaan staat dan begrijp je waar ik echt als een berg tegen op zag. Vertelt die kennis ineens dat hij een hersentumor heeft gehad en indertijd ook voor bestraling naar het ziekenhuis moest, maar dat hij een taxi via zijn verzekering vergoed had gekregen. En dat zijn vrouw als begeleiding mee mocht. Hij raadde me aan mijn zorgverzekering te bellen.
Zo gezegd zo gedaan. De volgende morgen vroeg belde ik de verzekering die onmiddellijk akkoord ging en zo viel er een last van mijn schouders. Waar ik ons al in file's had zien staan en mezelf zag stressen, zag ik nu op maandag een taxi die bij ons kwam voorrijden. Wat een luxe! Dat was het eerste wonder.