dinsdag 12 mei 2009 20:25

Eindelijk was het dan zover. Er zou een MRI van Erik gemaakt worden zodat de heren medici konden aflezen of en in hoeverre de voorbehandeling effectief was geweest. In feite was dat een spannend dagje, want als de behandeling (6 weken stralen en chemoën) niets had gedaan, dan zou de chirurg niet radicaal kunnen opereren en dan krijg je net zo makkelijk het etiket palliatief opgeplakt. Nou, ik weet niet hoe dat in uw oren klinkt, maar in de mijne is dat toch een domper. Niet dat ik klakkeloos ook die term zou gaan gebruiken. Ik hou er niet van om tussen mijn oren negatief te programmeren, maar ik weet dat de energie die er dan medisch gezien in je gestopt wordt, altijd die ondertoon van ‘is niet meer te redden’ met zich meedraagt. En energie, ook al zie je het niet, is er wel en dat kan dus mijns inziens de patiënt schaden. Maar goed. Laten we hier nu maar niet gaan discussiëren.
Dus die MRI was klaar. Wij naar huis, Erik een paar uurtjes slapen. Ik zat intussen met een cliënt te werken, gaat de telefoon. Normaal neem ik nooit op als ik met iemand bezig ben, maar nu wel. Gelukkig maar want het was dokter Engel, de chirurg. Ik zweer je, de goede man heet echt zo. Hij deelde me mee dat hij de foto’s gezien had en dat hij blij was me te kunnen vertellen dat de behandeling was aangeslagen en dat de tumor was geslonken.

‘Yes! Hoeveel kleiner is hij dan?’ vroeg ik gelijk. Ik hoorde hem aarzelen. ‘In procenten, met een grote slag om de arm?’ drong ik aan.
‘Ik kan wel stellen dat de tumor 30% gekrompen is, wat zeg ik, nee, hij is wel 40% gekrompen.’ Ik kon de opgetogenheid in zijn stem horen. Dat was natuurlijk geweldig nieuws. Een tumor van zo’n 12 cm doorsnee die nu 40% kleiner was geworden. De dokter stelde voor dat ik voor volgende maandagmiddag een afspraak met hem zou maken om de datum van de operatie vast te stellen.
‘O, ik heb al een afspraak met u geregeld hoor, voor 10 uur ’s morgens’ zei ik prompt. Dokter Engel moest lachen. Ik geloof dat hij wel schik heeft in mijn eigenwijzigheid. Tja, ik zit er inderdaad bovenop, maar dat moet ook wel want daar is Erik niet toe in staat.
Dus ik in een jubelstemming Erik inlichten. Vervolgens dronken we een fles champagne met zijn tweeën. Carpe diem, zeg ik altijd maar. Vandaag zijn we gelukkig.