vrijdag 15 mei 2009 01:22

Vandaag kwam de huisarts langs. Ik had gebeld dat we bericht hadden over de MRI en hij kwam onmiddellijk. Fijne man! Hij was opgetogen te zien dat Erik zoveel was aangekomen. 14 kilo dankzij de sondevoeding. (Hij weegt inmiddels 68 kilo) En natuurlijk blij dat de behandeling was aangeslagen. Nu maande hij Erik tot het overgaan tot enige actie om weer wat kracht in de spieren te krijgen. Wandelen, en meer zelf doen.
Hij keek eens naar mij. ‘En hoe is het met jou?’
Tja, hoe is het met mij. Ik ben moe, heb last van lichamelijke kwaaltjes en heb behoefte aan alleen zijn. Ik durf het haast niet op te schrijven, maar zo voel ik me wel. Ik zuchtte. De huisarts begon met een heel verhaal over hoe in Nederland een beweging zichtbaar is van indertijd zes weken in het ziekenhuis liggen voor een galblaasoperatie, waarna naar huis gegaan werd maar nog wel een thuisverpleegster de zorg voor de patiënt op zich nam, naar de huidige situatie waarin je na operatie zo snel mogelijk je bed uit moet en naar huis wordt gestuurd alwaar de zogenaamde mantelzorger de zorg op zich neemt. Hij legde fijntjes uit dat er een groot verschil zit tussen een betaalde verpleegster en een mantelzorger. De verpleegster gaat na gedane zaken naar huis en heeft vrij. De mantelzorger, in mijn geval mantelzorgster, die inwoont, is eigenlijk gewoon 24 uur per dag alert en oproepbaar en heeft geen respijt. De huisarts uitte zijn bezorgdheid, vroeg of ik wel eens wat voor mezelf deed en tussen neus en lippen door vroeg hij of ik was afgevallen. (ja dus) Hij gaf aan dat het zaak was dat ik ook aan mezelf dacht omdat het niet de bedoeling is dat Erik straks beter is en ik dan instort. Zit iets in natuurlijk.

Wederom tja, ik doe wel wat voor mezelf, een beetje tekenen, schilderen, maar eigenlijk voel ik mij altijd bezwaard en schuldig als ik op mijn eigen zolder zit en weet dat Erik alleen beneden is. Natuurlijk hoef ik me niet schuldig te voelen, dat snapt mijn rationele deel ook wel, maar mijn gevoelsdeel heeft daar bijzonder weinig boodschap aan.
Ik vind mantelzorger bovendien een rotwoord. Erik kreeg laatst een brief waarin stond dat hij een gift ineens van staatswege uit mag keren aan de mantelzorger van zijn keuze. Om te danken voor de vrijwillige inzet. Een bedrag van 250 euro eens per jaar. Bij ons in de Zaanstreek noemen we dat een goessie. 250 euro voor al die maanden lang dag in dag uit present en actief zijn en alles maar dan ook alles regelen. Klink ik nu ondankbaar? Vast. Neem me niet kwalijk, zo wil ik niet overkomen. Maar ik vind het wel moeilijk. Niet kunnen werken omdat ik voor Erik moet zorgen, daardoor een inkomen missen en in de financiële problemen komen. Dat draagt niet echt bij tot gemoedsrust die broodnodig is, want het gaat nu dan wel een stuk beter met Erik, maar over drie weken krijgt hij een reuze operatie en dan moet deze mantelzorgster zeer stevig in haar vel zitten om hem bij thuiskomst weer bij te staan. Maar ook nu geldt weer carpe diem. Als ik die diem niet carp dan kan ik niet slapen van de zorgen, net als nu. Het is 1.15 en de slaap wil niet komen. Oh well, never mind. Morgen is er weer een nacht.