Reverend Monkey…
Ieder mens bekijkt de wereld vanuit zijn eigen centrum. Vanuit jouw positie in het midden vloeit dan de wereld alle kanten uit. Zo stelt Deepak Chopra in een van zijn boeken. Dus terwijl ik vanuit mijn centrum de wereld aan het beleven ben, beleeft u ook de wereld vanuit uw centrum en alles vloeit en golft om uw kern, maar ook om de kern van uw buurman of de kern van de postbode etc. Allemaal perspectieven, die natuurlijk allemaal met elkaar verbonden zijn. Dat behoeft geen betoog, dat zijn we wel met elkaar eens inmiddels.
Zo kunnen we dus heerlijk het woordje egocentrisme in de plaats stellen van egoïsme en is alles ineens een heel ander verhaal. Nu opeens is het niet meer erg om de wereld vanuit ons perspectief te bezien, zolang we maar begrijpen en accepteren dat elders anderen vanuit hun eigen gezichtsveld rond koekeloeren.
So far so good.
Wat nu als je het beu bent om de wereld steeds maar weer vanuit je centrum te ervaren? Wat nu als je gewoon eigenlijk moe word van jezelf? Dat haantje de voorste van een ego dat in je hersenpan heen en weer dendert en altijd ongevraagd zijn mening ventileert. Die onvermoeibare aap die maar heen en weer klautert en zelfs op momenten dat je hem de toegang weigert, rustig door de achterdeur weer naar binnen glipt.
Ik zelf ben af en toe gewoon zo moe van dat ego. Werkelijk waar.
Laatst zat ik in een ruimte met andere mensen en luisterde naar mezelf. Natuurlijk was ik weer eens aan het wauwelen, gesprek op gang houden, vriendelijk, glimlachen.
Eerst niet hoor, eerst dacht ik: eens kijken wat er gebeurt als ik mijn mond houd. Nou, dat werd snel duidelijk. Er gebeurde niets. Niemand zei iets en het voelde ongemakkelijk. Ik hield zo lang ik kon mijn mond dicht en besteedde erg veel aandacht aan de vensters en dergelijke. Aangezien ik nooit om een gedachte verlegen ben, zat ik even heerlijk te peinzen over een aantal dingetjes die me zo recentelijk waren toegevallen (overkomen gebruik ik maar niet meer als term, ik geloof nu eenmaal niet in toevalligheden). Maar ja, op een gegeven moment vond ik het zo raar dat we daar met zijn zessen zaten en niemand wat zei, dat ik maar het gesprek opende. Iedereen opgelucht natuurlijk. Ik voelde me net zo’n talkshow host.
Maar nu, ik stond net de aardappels te schillen, die aap ging gewoon zijn gang in mijn bovenkamer, en ik had er zo ontzettend tabak van. Eigenlijk wil ik die hele aap niet meer horen. Ik wil gewoon een totale stilte daarbinnen. Geen ruis meer, geen geredeneer meer, geen overpeinzingen, helemaal niets meer.
Kreeg ik een paar dagen geleden een prachtige website onder ogen. Pachamama.org. Dat is een meditatiedorp ergens in Costa Rica waar een verlichte jongeman zit die een ecodorp heeft opgericht. Hij heeft zijn verlichting via Osho bereikt naar ik begrijp. Afijn, het leek mij wel wat om eens een tijdje in de ongerepte natuur bij aangename temperatuur in het tropisch regenwoud te gaan zitten mediteren. Beetje yoga, beetje seva (onbaatzuchtige dienstverlening: lees huishoudelijke klusjes doen als koken en schoonmaken ed.) mediteren en proberen die aap te killen.
Maar ja, die aap natuurlijk onmiddellijk met zijn grote mond brullen dat Costa Rica niet om de hoek was, dat de kinderen dat echt niet gezellig zouden vinden, dat ik ook naar de ashram van Amma zou kunnen gaan, dat ik eens wat nuttigs moest gaan doen, dat ik niet mijn huis uithoefde om stil te kunnen worden van binnen enz enz. Dat beest brulde maar door. Echt, die heeft mijn geest volledig in zijn macht. Ik zou eigenlijk heel graag eens uit mijn eigen hoofd ontsnappen.
Nu niet aankomen met: mediteer je dan niet meer? Ja, maar die aap is dol op meditatie, de laatste tijd maakt hij uit wanneer ik mediteer en hij vermaakt zich tijdens die gelegenheid uitermate goed. Buitengewoon goed, mag ik wel zeggen.
Dus daar ben ik af en toe een beetje korzelig over.
Kijk ik kan ook wel beredeneren dat we nu eenmaal allemaal ons eigen lichaam meekrijgen tijdens dit aardse bestaan en dat het dus prima is dat we de wereld vanuit ons o zo belangrijke centrumpje beleven.
Alleen ik heb er genoeg van.
Ik wil uit dit beperkte hoofd breken. Vroeger heb ik vaak gedacht dat het voor mij een optie zou zijn om een klein ritsje aan te laten brengen, of een scharniertje, in mijn schedeldak. Als ik dat dan zou openen, dan zou mijn schedel een stukje gelicht kunnen worden en dan zou de bedorven gedachteaap even kunnen ontsnappen. Dat zou in mijn optiek een hoop ruimte bieden. Maar ja, geen chirurg die om die reden een scharniertje aan wil brengen natuurlijk.
Deepak heeft een oefening die ik veel doe: je kijkt naar jezelf vanaf een afstandje. Zo heb ik ook die aap ontdekt. Ik stond vanaf zo’n twee meter van mezelf vandaan naar mij te kijken en had in de gaten dat die aap meer controle had over mij, dan ik over die aap. Eerst werd ik daar verdrietig om, want het is toch best sneu, maar toen ik zo een tijdje door bleef gaan met kijken, schoot ik natuurlijk in de lach. Het was ook best een koddig gezicht om iemand zo te zien struggelen met iets wat ze nota bene zelf creëert.

In elk geval ben ik er nog niet uit. Ik ga nog regelmatig naar mensen die mij kunnen inspireren, althans dat hoop ik dan. Laatst naar Tolle, en 3 dagen naar Amma, en ik lees nog altijd veel.
Nu ga ik om mezelf toch wat meer kans te geven volgende week naar Parijs, Amma is daar ook 3 dagen en ik ben van plan om me nogmaals te doordrenken van het Goddelijke Moeder principe en bovendien eens flink wat seva te doen.
Het lijkt me ook machtig om zo’n hele tournee van Amma mee te gaan, maar ja, daar is mijn aap weer. Die zegt: dat doe je maar over een paar jaar als je zoon wat ouder is. Die aap heeft altijd van dat rechtschapen commentaar. Eigenlijk is dat beest net een moraalridder, nog even en hij bouwt een klein kanseltje in mijn hoofd voor zichzelf. Noemt hij zich Reverend Monkey of zo.

Hoe is dat eigenlijk met jullie apen? Hebben jullie die ook? Of veel minder? Ik ben wel benieuwd. Misschien komt de aap met vlagen en vliegt hij jullie soms ook aan. Ik weet het niet.

In elk geval heb ik een manier gevonden om die aap af en toe onder de duim te houden. Als ik schrijf, of als ik schilder. Vooral als ik dan tijdens het schilderen ook nog eens muziek speel, nou dan is die aap eindelijk even stil.
Misschien vindt hij de muziek ook mooi. Bestond er maar een apenvanger van Hamelen….

Martine Clausen, struggelend.
Reactie? martineclausen@gmail.com