Wake-up call? Leela Butterfly, Martine's Column,

Home | Leela Butterfly Art | Gezondheid | Martine's Column | Wie zijn wij
Verslagen | Site-map | Links | Leela | Butterfly | Contact

vrijdag 21 november 2008 10:43

‘Life is what’s happening to you while you’re busy making other plans’ zei John Lennon. Vond ik altijd al een mooie uitspraak. Meer vanwege de scherpte van het inzicht dan omdat ik het zelf zo ervoer, maar ja dat is nu wel anders. Ineens is plannen maken niet meer relevant en gaat het alleen nog maar over dat leven. Overleven dus.
Hoe vaak heb ik niet aan cliënten gezegd dat het feit dat zij nu voor counselling kwamen ook hun omgeving zou beïnvloeden. Aanvankelijk keken ze me dan een beetje afwachtend aan, niet zeker wat ik daarmee bedoelde. Ik bedoelde ermee dat wanneer in een systeem één radertje in beweging gezet wordt, dit de rest van het systeem ook beroert. Soms is dat systeem zo verstart dat het piepend en krakend mee gaat bewegen. In het echtelijk systeem betekent dit vaak dat er eerst weerstand optreedt wanneer de partner gaat veranderen.
In ons geval is het niet zozeer dat er één radertje in beweging komt, maar meer dat er eentje stil gaat liggen. Daardoor komt de rest dus ook hortend tot rust. Noodgedwongen.
Hij wilde niet eens naar de huisarts. Hij heeft zolang ik hem ken de copingsstrategie die hij af heeft gekeken van de struthio camelus, oftewel de struisvogel. Gewoon kop in het zand steken, dan zie ik lekker niets. Soms lekker rustig, maar in dit geval niet erg handig. Al meerdere keren, wat zeg ik, al ontzettend vaak heb ik hem het afgelopen jaar bezworen om nu toch eens naar de dokter te gaan. Sterker nog, ik ging er heen in zijn plaats, maar ja, ze kon natuurlijk niets doen als hij niet wilde komen. Nu ging hij dan eindelijk en ja hoor foute boel.
Diagnose Endeldarmkanker, T3-N1.
Deze weblog beoogt niet een zelfmedelijdend relaas. Het beoogt ook niet een gedetailleerde beschrijving van artsen, ziekenhuisbezoeken en chemotranen. Wat beoogt het dan wel. Tja, het klinkt een beetje soft, maar komt toch wel neer op het volgende: delen. We schrijven van ons af hoe we ons voelen, we laten zien hoe we er mee omgaan. Natuurlijk zullen onze dilemma’s aan de orde komen. Dilemma één: wat als je de behandeling die de arts aanraadt eigenlijk zelf niet wil.
De titel wake-up-call leek ons toepasselijk, omdat we dit gebeuren als zodanig wensen te beschouwen. In de eerste instantie voor de tumordrager in ons gezin, Erik. En in de tweede plaats voor mij zijn eega, Martine. En dan natuurlijk voor Winnie en Bob onze twee bloedjes die tevens ruw worden wakker geschud terwijl zij al bezig waren met leven en niet met andere plannen.
Heeft u vragen of wilt u reageren: klik hier