Vorige week was het zover. Ik ging naar Deepak Chopra. Mijn dag begon met een opgewonden gevoel. Zoals een kind zich voelt als het jarig is. Het sprankelt van binnen maar het is ook een beetje spannend. Verwachtingsvol. Waarom dan? Tja, omdat er altijd als ik met Deepak in aanraking kom, bijzondere dingen in mijn leven gebeuren. Zo ook op 11 april. Ik reed naar Bussum maar het was een beetje druk. Echter ik vertrouwde sterk op het organisatietalent van het Universum. Het enige dat ik nog in de auto vroeg toen het verkeer stil stond, was dat ik op tijd voor aanvang aanwezig wilde zijn. Dat lukte prima. Op de website van ’t Spant had ik al gelezen dat er voldoende parkeergelegenheid was. Er waren heel wat auto’s, ik reed achter een Saab het parkeerterrein op, plots stopte hij en reed nota bene achteruit. Nog niet zolang geleden vroeg ik mij af of mijn claxon het wel deed, nou lieve mensen, ik kan u vertellen dat hij het prima deed. De auto was echter al wel tegen de mijne aangereden. Een heer, strak in het pak, stapte uit zijn auto, verontschuldigend en gegeneerd. Ik deed lachend mijn portier open: ‘U zit op mijn bumper!’ riep ik hem toe. Hij constateerde dat er geen schade was en ik constateerde dat het Universum mij niet op die parkeerplaats wilde hebben. Ik maakte rechtsomkeert omdat ik een stukje terug een vrije plek had gezien. Daar zette ik mijn bolide neer en wandelde tussen de niet aflatende stroom auto’s ‘t Spant binnen. Daar stond een partij mensen in de rij om zich aan te melden. Verderop was een speciale balie voor genodigden waaronder moi. Ik hoefde niet in de rij en haalde mijn entreekaart af waarna ik mijn jas naar de garderobe bracht. Op mijn dooie akker liep ik naar de zaal. Die was afgeladen vol met captains en capitaines of industry. Ik keek eens rond: waar zou ik nu toch eens kunnen gaan zitten? Iedereen was met z’n tweeën of met meer. Een soort portier stond vlak bij mij. ‘Heeft u nog een plaatsje voor mij?’ vroeg ik aan hem. ‘Bent u alleen mevrouw? Dan is er hier op de eerste rij nog een plaats vrij als u wilt…’ In gedachten knipoogde ik naar het Universum. Dit was nog mooier dan ik had durven hopen. Mezelf gelukkig neer vleiend, op nog geen meter van het podium, hoorde ik naast mij een paar heren  praten. Eén stem kwam mij bekend voor. Even later voegde er zich een derde heer bij hen. Ik vroeg hem: ‘Is die meneer niet P.?’ Verbaasd bevestigde hij van yes. En beste lezer, ik zal neerstorten als het niet waar is: deze P bleek mij drie jaar geleden te hebben ingehuurd voor een dag om aan hem en zijn collega communicatietrainers een workshop te geven. Drie keer raden waar het over ging? Inderdaad: de zeven spirituele wetten van succes van Deepak Chopra…’
En weet u wat nu het mooie is, de dag begon pas…
Martine Clausen, synchronistisch.