Er was zo’n dag dat niets ging zoals ik wilde dat het ging. Als er één ding misgaat lijkt er wel een domino effect te ontstaan en gaan andere zaken ook mis, het een na het ander valt om. Op zich kan ik daar nog wel mee leven, zolang alle dagen niet zo zijn. Bovendien weet ik dat ik zelf de veroorzaker ben. Wat er dan mis ging? Ach, banale dingetjes hoor, allereerst kon ik niet op gang komen. Ik had een hele dag voor me waarin ik gepland had een aantal zaken af te werken, maar ik was er niet voor in de stemming. Ik kwam moeizaam uit bed en stond in de vertraagstand. Toen ik mijn hond had uitgelaten nam ik de situatie eens op: er moest worden afgewassen, want rommel op mijn aanrecht vind ik onprettig, maar ik had geen zin. Mijn oog viel op een zak kersen die op moesten. Ik besloot dan eerst maar een clafoutis te bakken, dan deed ik nog iets nuttigs. Een clafoutis is ongeveer het gemakkelijkste dat een mens kan bakken. Als je twee linkerhanden hebt in de keuken kun je je hier geen buil aan vallen. Maar ja, ik kreeg op de een of ander manier die kersenontpitter niet lekker in mijn hand en de pitten floepten alle kanten op. Dan blijkt er toch heel wat donkerrood sap in zo’n kers te zitten, en weldra dus ook overal in mijn keuken. Gaf niet. Ik goot het mengsel in de springvorm en zette hem op het rooster in de oven. De telefoon ging. Ik nam op en keek ondertussen naar de springvorm: mijn mengsel droop uit de vorm. Een clafoutis kan blijkbaar niet in een springvorm. Ik goot hem snel in een bakvorm waarbij het mengsel over de grond en op mijn broek droop. Gaf niet. Ik stopte een broodje in het tosti-ijzer. Ik wilde wel eens kijken hoe een droog broodje zonder iets er op uit mijn ijzer zou komen. Intussen, vanuit efficiëntie overwegingen, zocht ik iets op op het internet. Na vijf minuten vloog ik overeind vanwege brandlucht, ik dacht dat mijn clafoutis stond aan te branden. Gelukkig was het alleen maar mijn verkoolde broodje. Nou ja, en zo ging het dus de hele dag door. Ik ergerde me dood aan mezelf en duldde mezelf niet. Toen trok ik een kaartje: het was de Mier. De mier staat voor geduld. In dit geval met mezelf natuurlijk… Oeps, column vol, dus lezer, als u het duldt dan ga ik volgende keer verder op dit onderwerp..
Martine Clausen, counsellor. reactie?