Het is stil buiten. Ik zit in de tuin in mijn pyjama. Een fel gestreepte fleecedeken om me heen geslagen. Het is half drie ’s nachts. Ik zit in het maanlicht en kijk omhoog. Halve maan en toch zo veel licht. Ik zie sterren. Het is bladstil in de tuin. De lucht is nog warm van de hitte na de meest prachtige septemberdag die ik ooit heb beleefd.
Ik zit nu een half uur buiten. Ik kon niet slapen. Nu ik hier zo zit ben ik daar blij om. Stel je voor dat ik nu in mijn bed had liggen ronken, dan had ik dit moment niet zo intens kunnen beleven.
Mijn oog valt op een prachtige roos die zich onlangs heeft geopend. Ik sta op, haal diep adem en steek mijn grote neus in de bloem. Heel lang zuig ik in één grote snuif de zoete geur in mij op. De eerste keer dat je aan een bloem ruikt is altijd de heerlijkste. Net als de eerste hap van iets lekkers. Die smaakt ook altijd het beste.
Het is inmiddels half vier. Als het zo stil is buiten, als de bomen en struiken als silhouetten onbeweeglijk decoratief om je heen staan, dan bevind je je in een veld van stilte. Overdag is dat veld er natuurlijk ook, alleen wordt het dan doorbroken door geluiden. Vliegtuigen, auto’s, stemmen, drukte. Dan is het een stuk moeilijker om dat stille veld in de buitenwereld op te merken.
Het is inmiddels half vier. Zal ik naar bed gaan? Morgen voel ik me natuurlijk zo verpieterd als wat na een doorwaakte nacht. Ik kijk naar de hond die naast me ligt. Ineens weet ik het, natuurlijk ga ik niet naar bed, zonde van dit moment. Ik ga de hond uitlaten. Vanwege onze verhuizing heb ik de onnoemelijke luxe dat ik nu zo de tuin uit kan lopen het park in, en dan de brug over het veld in. Het allermooiste cadeau dat ik ooit had kunnen wensen, en nog wel gekregen op mijn verjaardag, want toen zijn we verhuisd.
En ja hoor, daar ging ze.
Gewoon in pyjama en slippers, gehuld in de zachte deken, hond enthousiast voor me uit banjerend, stap ik door dat stille veld. Ik stel me voor dat het een veld is vol dimensies, allerlei dimensies die ik met mijn blote oog niet waar kan nemen. Ik stel me voor dat ik als een soort wezen gemanifesteerd wordt in onze dimensie. Stelt u zich maar zo’n beeld voor van een luchtspiegeling die door de hitte wat golft boven de aarde. Als ik mij dat op die manier voorstel, dan voel ik de stilte niet alleen buiten mij, maar ook door mij heen, helemaal diep van binnen. Ik hang er in en ben er van doordrongen. Alles om mij heen vredig, harmonieus, stil en zacht. Volledig opgaand in het moment. Er is alleen maar nu. Alle zorgen en verdriet zijn even weg, ik loop daar in mijn eentje, maar ik voel me alles behalve alleen. Eigenlijk voel ik me meer verbonden dan ik me ooit heb gevoeld. Alsof ik niet in zo’n klein lichaam zit, maar zelf één ben geworden met dat stille veld. Wat een prachtige ervaring.
Martine Clausen, één.