Onze zoon is naar groep 8 gegaan. De school is pas weer begonnen en elke morgen zet hij de televisie aan, want hij moet van meester naar het nieuws kijken en iets over één item kunnen vertellen. Afgezien nog van het feit dat ik er niet van houdt om tv aan te hebben first thing in the morning, heb ik een gruwelijke hekel aan wat wij het ‘Nieuws’ plachten te noemen. Het is altijd één bak ellende en je krijgt voorgeschoteld wat anderen voor je filteren. Van mij hoeft het niet. Maar goed, hij mag het zien, want het moet voor school. Dus keek ik zo’n beetje met hem mee. Toen het voorbij was zei ik tegen mijn zoon dat ik ook nog wel een nieuwsfeitje voor hem wist, iets dat gerust niet in het journaal zou komen en of hij geïnteresseerd was. De schat is op een leeftijd dat het hem nog boeit wat ik opper dus toverde ik voor hem een krant tevoorschijn die ik gisteren gekocht had. Daar stond een stukje in over een 40-jarige vrouw die op een verlaten industrieterrein bij Amsterdam in een oud caravannetje woonde en die voor haar houtkacheltje iedere dag hout sprokkelde. Regenwater ving ze op in emmers en ze woonde eigenlijk midden in de natuur, op een steenworp van de stad, maar niemand die daar ooit kwam. Tot op een dag de havenmeester vond dat het tijd werd het terrein op te schonen en ja hoor ze kreeg nog net de tijd om haar spullen in plastic tassen te doen en wammes de bulldozer verpletterde haar caravannetje. Ze kon vertrekken. Nee, mensen dat soort dingen komt niet in het nieuws omdat het veel belangrijker blijkt te zijn over economie en oorlogen te horen te krijgen. Voor rampen in het buitenland staat Nederland paraat, maar voor dit soort mini-rampen in het persoonlijk leven van iemand die bij ons om de hoek woont heeft geen hond interesse.
Nee, vaak maak ik mij niet kwaad, dus u zult zich inmiddels wel verbazen over mijn toon. Maar hier kan ik mij inderdaad boos om maken. Amsterdam bouwt mooie stadskantoren voor de heren en dames ambtenaren, kunnen ze nog lekkerder achter hun bureautje zitten, maar het huisje, een caravan, van een mevrouw die we met de nek aankijken wordt niet versleept naar een plaats waar ze wel mag blijven, nee, die wordt gewoon met de grond gelijk gemaakt en zij mag het verder uitzoeken.
Afijn, mijn zoon nam het artikel mee naar school. Hij was even verontwaardigd als ik en zou vragen of meester het wilde voorlezen.
Waar ik dat artikel uit vandaan had? Uit een krant die ik gister kocht, de Daklozenkrant.
Martine Clausen, kwaad.