Vorige week was ik aanwezig bij een ‘intensive’ van Eckhart Tolle in de Rai. Het onderwerp was: Het geheim van Geluk. Twee jaar geleden was ik al bij Tolle in Amersfoort en was toen erg onder de indruk van zijn persoon. Hij ziet er doodgewoon uit, draagt nota bene een slip-overtje en loopt een beetje gebogen, maar de mimiek en expressie van zijn gezicht zijn werkelijk opmerkelijk.(dat rijmt). Ik wist dat ik nog eens naar hem toe wilde.
Tolle is beroemd door zijn boek de Kracht van het Nu. Ook in de Rai kwam hij weer terug op het Nu. Het punt dat maakt dat we ongelukkig zijn is het feit dat onze gedachten ons steeds maar weer ingeven dat we iets moeten bereiken. We moeten bijvoorbeeld van onszelf afvallen, of geld verdienen, of die en die auto hebben, of deze baan uitoefenen, of over een paar maanden op wintersport, of noem maar op. Veel dingen die we van onszelf moeten hebben te maken met verlangen. Velen ervaren een onprettig gevoel dat zegt: ik mis iets. Als je iets mist, dan ga je op zoek. Velen denken ook: ik heb een zwaar leven, ik heb geen leven, dit is geen leven, ik moet mijn leven veranderen, ik leef maar half. Er gebeurt dus van alles via die stem in ons hoofd: de stem oordeelt en is meestal ontevreden. Een beetje een klager die vindt dat het anders moet.
Verlangen naar iets anders dan wat er nu is, is vaak gelijk aan afkeuren en zelfs afwijzen van wat er nu is. Ik heb nu dit huis, maar ik wil eigenlijk groter wonen. Als je eenmaal groter woont, wen je daar aan en zal de stem op zoek gaan naar een nieuw verlangen, misschien moet die stem nu nodig een boot hebben of op vakantie of zo.
Het probleem volgens Tolle is dat we ons vereenzelvigen met de gedachte van het ‘Ik’. De stem is Ik. De stem verkondigt vaak kolder. Bijvoorbeeld de uitspraken: ik heb geen leven, of ik leef maar half, kloppen niet. Een leven heb je niet, je leeft gewoon. Half leven kan niet, je leeft punt. Als je niet leeft ben je namelijk dood. Als je zegt: ik heb een zwaar leven, dan oordeel je over je toestand en het woordje zwaar vergemakkelijkt zeker je Zijn niet.
De kunst volgens Tolle is inzien dat er naast de stem nog iets heel anders is. Als je de stem gewoon laat wauwelen en je luistert intussen naar wat er nog verder is dan hoor je niets. Niet iets. Klopt: je hoort dan stilte. De stilte is de achtergrond waartegen geluiden, de innerlijke stem incluis, zich aftekenen. De stilte is de bron van geluk omdat je wanneer je de stilte ervaart niet kunt denken. Zodra je denkt, dat wil zeggen, zodra de stem gedachtestroom op gang brengt, verdwijn je uit de stilte en uit je Zijn en verlies je je meestal weer snel in die stroom. (wordt vervolgd)
Martine Clausen, niet iets.