maandag 8 december 2008 19:51

Tja mensen, al die jaren houd je je bezig met spiritualiteit. Je leest honderden boeken, bezoekt workshops, seminars, cursussen. Dan ga je zelf lezingen geven en ook workshops en cursussen. Je mediteert, ten slotte heb ik het van een van de meesters zelf geleerd: Deepak Chopra. En later nog eens een keertje van Amma, de mens geworden uiting van de liefde van God. Als counsellor en therapeut tientallen mensen aangehoord en op weg geholpen. Altijd bezig vanuit een holistische visie en altijd vanuit optimisme en compassie.
En dan ineens blijkt je man kanker te hebben.
In eerste instantie volgt dan een beetje het Brandon Bays effect: ‘Wat?? Kanker?? Hoe kan dat in godsnaam? Wij zijn toch altijd zo bewust bezig?’ Brandon Bays van de Helende Reis is niet van plan om zich door de doktoren te laten behandelen omdat ze wil begrijpen wat haar tumor haar te vertellen heeft. En als je dat leest en vooral als je leest dat ze binnen 6 weken van haar tumor verlost is, dan geeft dat moed en denk je: zie je wel, zo kan het ook.
Maar als je zelf tegenover zo’n arts zit is het ineens wel even een ander verhaal. Nu moet je kiezen: gaan we doen wat deze arts zo ernstig aanraadt of gaan we dat niet doen. Hij zegt dat je snel dood gaat als je niet doet wat hij zegt. En jij voelt dat je misschien nog wel eerder doodgaat als je wel doet wat hij zegt.
Na het bijstaan van cliënten met kanker of partners van, is het ineens heel dichtbij gekomen.
En dan is het nog heel moeilijk, want wat ik denk en voel hoeft helemaal niet te zijn wat mijn eega denkt en voelt. Wat ik zou doen, is wellicht niet precies wat hij zou doen. En hij is het lijdend voorwerp.
Mensen zeggen altijd: mijn leven stond stil, en nu weet ik het uit eigen ervaring. Niet dat het leven stil staat, maar wel dat het nog slechts om één ding lijkt te draaien.
Dus nu is het tijd om al het tot nog toe geleerde in de praktijk te brengen. En ik kan je wel vertellen dat dat andere koek is. Mediteren met zijn allen in een kring met een lekker achtergrondmuziekje is zalig ontspannend, maar nu komt het er op aan die meditatieve houding in de drukte en stress van de medische beslommeringen aan te nemen. Mediteren is niet meer lekker rustig op zolder in een speciaal stoeltje met een wierookje, nee, de mantra’s moeten nu herhaald worden terwijl je in de wachtkamer van de dokter zit. Of terwijl je probeert je zorgverzekeraar zover te krijgen dat hij een second opinion in het buitenland voor je vergoedt. Of terwijl je zit te surfen op het internet op zoek naar een alternatieve behandelmethode.
Het komt er op aan om nu niet een schietgebedje naar God te sturen als je op zondagmorgen naar de kerk gaat, nee het gaat er om nu al te weten en dankbaar te zijn voor het feit dat God je draagt in deze lastige tijd.
Als je een paar nachten achtereen niet kan slapen omdat je even niet weet hoe je het allemaal moet bolwerken, terwijl de rekeningen zich opstapelen, dan is het zaak om naar je kern toe te gaan en te voelen dat je niet afgescheiden bent van het veld van liefde. Dan is het zaak om te vertrouwen op die grotere macht. Het is zaak je te realiseren dat ook nu synchroniciteit plaats vindt en dat je die op mag merken. Nog bewuster.
Je voelt nu zelf de angst die je medemens moet voelen en hebben gevoeld die door de arts in 5 kille minuten verteld werd dat hij of zij ‘ongeneeslijk’ ziek was. De statistieken dienst doend als onvermijdelijk zwaard van Damocles. Het is zaak dat je toepast wat je geleerd hebt, dat klinkt misschien een beetje krampachtig. Een beetje ‘moeterig’. Natuurlijk is er ruimte voor emotie, voor verdriet en soms zelfs angst, maar dat mag maar even. Want het is belangrijk om te blijven voelen dat je meer bent dan een tumor. Je bent even aan je mouw getrokken door die tumor en dus moet je handelen op een manier die bij jou goed voelt. Het moet van binnenuit komen. Het is geen strijd. Het is een samenwerking. De tumor is je vriend, hoe idioot het ook klinkt. Het lichaam is oneindig intelligent, en heeft in zijn wijsheid die tumor doen ontstaan. Hoe zou dat komen, wat kun je bijdragen, wat zegt je innerlijke stem?

Te kunnen luisteren naar die stem, zonder je te laten afleiden door de ruis van de, goed bedoelende artsen, is best lastig. Je wordt zo beïnvloed door de overtuigingen en algemeen geldende opvattingen over kanker. Maar wat ik niet wil is kankeren. Nee, niet in die zin van het woord. Wel in de diepere betekenis: kan keren. Het tij kan keren.

Door het struinen naar therapieën en het emailen naar mensen die op internet verhalen van hun weg, kom je in aanraking met nieuwe wegen, met andere overtuigingen. Je ontmoet de liefste mensen die volkomen onbaatzuchtig hun steun betuigen en je aansporen om je eigen weg te volgen. Mensen die waren opgegeven door het ‘reguliere circuit’ en die nog altijd vrolijk voort leven omdat ze naar zichzelf leerden luisteren.

Mensen wat een pad. Intens, verwarrend, maar ook heel mooi. Ineens is alles nog meer een kwestie van HIER EN NU. Niet uit angst dat er geen morgen zal zijn, maar meer vanuit het besef dat meditatie inhoudt: eenheid en zijn.
I am. That’s all.