zaterdag 13 december 2008

Dr Gorter spreekt snel en heeft een overduidelijk Duits accent dat erop wijst dat hij vele jaren in Duitsland moet hebben gespendeerd. We overhandigen hem de papieren en hij leest de brief van de internist. Ook geven we hem een kopie op schijf van de CT scan. Hij ratelt dat de protocollen in de medische wereld nu eenmaal zijn om preoperatief te bestralen en chemo te geven, maar dat hij aan zijn chirurg zal vragen even naar de CT scan te kijken. Die zal dan wel opereren zonder de preoperatieve behandeling. Vervolgens kunnen we dan met het echte werk beginnen, namelijk het herstel van het immuunsysteem.
Dat klinkt voor mij goed. Ik weet wel dat Erik niet geopereerd wil worden, maar aan de andere kant is het nu eenmaal de snelste manier om van die grote tumor af te komen en dan kan hij in elk geval beter slapen en helen. Gorter gaat even het schijfje naar de chirurg brengen waarna hij ons ‘een mini-college’ zal geven over zijn behandelmethoden. Hij is in vijf minuten weer terug en komt een beetje buiten adem weer naar binnen. Hij heeft blond haar, een dito snorretje, een keurig pak aan, en een stropdas om. Zijn gulp staat open, maar daar zeggen wij discreet maar niets van en doen alsof we het niet zien.
Er staan drie stoelen voor het bureau aan onze kant. Dr Gorter komt tussen ons in zitten met een groot vel papier en gaat ons uitleggen hoe dedendritische celtherapie werkt. Hij begint met te vertellen dat het immuunsysteem van het lichaam op twee poten werkt. De ene poot is gericht op het onschadelijk maken van aanvallen van buitenaf zoals door bacteriën en virussen. De andere is bedoeld om schadelijke cellen die lichaamseigen zijn te bevechten. Ieder mens heeft vele kankercellen in zich, maar het adequate immuunsysteem kan ze de baas. Bij Erik is er een disbalans ontstaan waarschijnlijk door stress en dus kon zijn immuunsysteem de kankercellen niet meer aan, waardoor de tumor is gegroeid. Uiteraard is dit een versimpelde versie van hoe het lichaam werkt, maar voor ons was het zo erg duidelijk. Vervolgens legt de dokter uit hoe hij dendritische cellen uit Erik’s bloed zal destilleren en in een lab vermeerderen zodat ze in grote getale (met miljoenen tegelijk) kunnen teruggezet en naar zijn witte bloedcellen kunnen gaan om de aanval op de tumor gezamenlijk te openen.
We snappen het.
Dan legt de dokter uit hoe de hyperthermie werkt. Het verhogen van de lichaamstemperatuur tot koorts niveau hetgeen de tumorcellen doodt, maar gezonde cellen niet. Ook legt hij uit dat hij maretak gebruikt. Een combinatie van therapieën met als doel de tumor te reduceren en liefst te verwijderen, en het versterken van het immuunsysteem met als eindresultaat een gezonde Erik.
Uiteraard heb ik een heleboel vragen. Erik niet, maar ik wel. Dr Gorter neemt uitgebreid de tijd voor ons. Hij moet heel even weg om een ronde langs de patiënten te maken, maar als hij terug komt beantwoordt hij geduldig al mijn vragen. Ik vraag met name of hij wel eens van Johanna Budwig heeft gehoord en wat hij denkt van het dieet. Hij vindt dat prima en blijkt zelf ook dagelijks lijnzaadolie te gebruiken.
Dr Gorter heeft zelf op zijn 26ste kanker gehad en was inoperabel vanwege uitzaaiingen waarna hij zichzelf o.a. door middel van maretak en hyperthermie genezen heeft. Wat hij nog verder heeft gedaan vertelt hij niet, dat zou te veel tijd vergen, maar nooit kreeg hij chemo of bestraling en het is nu 36 jaar later. Hij lijkt in blakende gezondheid en ziet er prima uit.
Verder vraag ik hem of hij wel eens van de theorie van Dr Simoncini, die kanker als een candida variant ziet, heeft gehoord. Ook daar heeft hij van gehoord, alleen hij weet er niet voldoende vanaf. Hij wijst het niet af, maar heeft er zelf geen ervaring mee.
Na ruim 2 uur de tijd voor ons genomen te hebben komt nog even vergoeding door de verzekering ter sprake. Sommige verzekeraars vergoeden. Hij zal een uitgebreid dossier schrijven om het aan te vragen.
Vervolgens spreken we af dat hij ons belt als hij de chirurg gesproken heeft. Mocht hij niet bellen moet ik even sms’en omdat hij het zo druk heeft.
We gaan naar huis.
Het zonnetje schijnt stralend. We stoppen maar 1 keer om een kop thee te drinken uit de thermos, thee die ik met een vernuftige dompelaar heb weten te zetten. De hele weg is het prachtig weer. Wederom valt dit mij op. Het klopt niet in mijn filosofie. Mijn voorgevoel blijkt juist. Ik sms de dokter. Hij smst terug:
De chirurg raadt toch aan om eerst te bestralen en chemo te doen!
Dat is alles. Als ik dit lees lijkt het net alsof een aambeeld in mijn buik zakt. Als ik iets niet verwacht heb dan is het dit bericht. Ik begrijp het niet. Ik bel de dokter maar hij neemt niet op. Ik sms hem en vraag of hij belt maar hij belt niet.
Bijna in tranen ben ik als mijn zoon mijn kamer binnen komt. Hij komt vragen of ik een film met hem kom kijken maar stokt als hij mijn gezicht ziet. Ik vertel hem van het bericht.
Samen gaan we naar beneden. We moeten het aan Erik vertellen. Winnie is nog niet thuis.
Zo voorzichtig mogelijk wil ik het aan Erik vertellen, maar ook Erik ziet aan mijn gezicht dat er iets gaat volgen wat niet leuk is.
Geheel tegen mijn verwachting in barst hij echter niet in tranen uit, maar haalt zijn wenkbrauwen op. ‘Zo zegt de chirurg dat, nou dat zullen we nog wel eens zien!’ Zijn reactie is er een van vechtlust in plaats van verslagenheid.
Ik ben daar verheugd over. Gelukkig, in plaats dat de moed hem in de schoenen zakt, veert hij op. We besluiten gezamenlijk onze vriend Richard te bellen. Een goede beslissing. Als altijd maakt de kalme stem van Richard dat we ontspannen en ons vertrouwen weer terugkrijgen. Niet dat hij zegt wat we moeten doen. Zo’n type is hij niet. Maar hij moedigt ons aan om naar ons gevoel te luisteren. Om in te zien dat Erik in zichzelf moet zoeken en zich ten diepste aan dat zelfonderzoek moet wijten. ‘Nu komt het er op aan jongen’ zegt hij met zijn geruststellende stem. Erik lacht. Hij weet het. We zitten met zijn drieën op Erik zijn ‘veldbed’ in de huiskamer. De telefoon staat op luidspreker en we hebben de armen om elkaar geslagen.
We zitten dan misschien wel in een op hol geslagen trein, maar die trein is gevuld met liefde.