vrijdag 26 december 2008 17:51

Ineens is het een moment stil in huis. Erik is naar bed gegaan. Winnie is met een vriendin naar de film in Amsterdam en Bob is een frisse neus halen.
Erik had opgezien tegen de Kerst. Dit jaar hebben we uiteraard geen gasten te slapen. Het huis is te klein om met veel mensen bijeen te zijn en voor Erik toch nog rust te creëren. Vorig jaar beweerden we dat we ‘volgend jaar lekker naar de zon zouden gaan in de Kerstvakantie van 2008’, maar goed dat je vooruit niet weet wat er gaat gebeuren. Erik zag er dit jaar tegenop omdat hij bang was dat hij emotioneel zou worden. We spraken af dat hij naar boven zou gaan als dat voor hem beter voelde.
Op Kerstavond was ik te moe voor de Nachtmis. Gelukkig belde mijn moeder dat er een mis op tv was door het King’s College Choir in Cambridge. Gezeten op de rand van Erik’s bed in de huiskamer, luisterden we gezamenlijk naar het prachtige koor. Voor mij nog éxtra betekenisvol omdat een goede vriend mij de donderdagavond ervoor had uitgenodigd naar Londen te komen en ik daar in The Royal Albert Hall heb kunnen genieten van King’s College Choir life. Erik had me aangespoord toch vooral op de uitnodiging in te gaan omdat ik volgens hem ook wel even een ‘uitje’ verdiende in deze heftige periode. Aarzelend besloot ik te gaan, gesteund door de gedachte dat mijn moeder voor Erik zou zorgen en Erik me bezwoer dat hij zich goed genoeg voelde. Ik was 2 dagen weg, en het was heerlijk. Met dank aan mijn onovertroffen ouders die in deze periode onvoorwaardelijk voor ons klaar staan.
Nu Erik en ik samen naar het koor luisterden liepen telkens de tranen over mijn wangen. Geraakt door het koor, gevoelig door de situatie met Erik, maar zeker ook geroerd door het feit dat hij nu ook nog het koor waarvan ik een aantal dagen eerder nog zo genoten had, kon beluisteren. Ook Winnie kwam bij ons zitten, verwonderd door de prachtige stemmen van de jonge sopraantjes. Na deze mis, keken we naar André Rieu op het Vrijthof. Van een andere orde, maar voor ons zo gemoedelijk, zo vriendelijk, zo zorgeloos. We waren het er over eens dat André Rieu een integer mens is die gewoon doet wat hij het liefste doet: muziek maken en dat delen met velen. We hadden hem eigenlijk nog maar eenmaal eerder gezien, dat was een paar weken geleden toen hij in Australië was. Er was niets anders dat ons interesseerde op tv en zo kwamen we bij zijn Melbourne concert uit. We vonden het geweldig. Wederom ontdekte ik hoe ik weer eens mezelf door een totaal ongegrond vooroordeel beroofd had van iets waar ik ten volle van kon genieten. Immers, André Rieu was natuurlijk al vele malen eerder op tv geweest, maar ik had er nog nooit naar gekeken. Het enige dat ik ter mijner verdediging aan kan voeren is dat ik ruiterlijk kan toegeven wanneer ik het bij het verkeerde eind heb en dat was dus het geval voor wat betreft André Rieu.
Ik had het er met Erik over. Ik vertelde hem hoe ik het meest geraakt en geboeid ben door mensen die een overduidelijke passie voor iets hebben. Het meeste bewonder ik dan weer hen die hun passie ten volle beleven en er voor gaan. Het mooiste is als een passie gedeeld wordt met anderen, want in dergelijke gevallen vindt altijd een overdracht van de vonk van enthousiasme plaats. Passie in een ander raakt ontegenzeggelijk een snaar in onszelf en zelfs als we enigszins melancholiek bedenken dat we zelf niet weten waar onze passie ligt, spoort het ons toch op zijn minst aan om er naar op zoek te gaan.

Eerste Kerstdag was een heerlijke dag. Ik bereidde een brunch voor terwijl het huis nog in alle rust was. Ik bakte scones. Een zelfgegenereerde traditie in ons gezin. Enig minpuntje is dat ik er op de een of andere manier nog nooit in geslaagd ben om scones te doen lukken. Mijn baksels staan dan ook bekend als Mama’s Mislukte Scones. Het bizarre echter is dat mijn gezin mij altijd weer op het hart drukt dat het helemaal niet erg is dat de scones niet gerezen, te hard of te bruin zijn om ze vervolgens met smaak te verorberen. Wie schetst echter mijn verbazing dat na vele jaren traditie van misbaksels, dit jaar de kroon op mijn volharding werd gezet door een bakblik vol perfect gevormde en gerezen scones te produceren. Triest genoeg werd er niet door mij getriomfeerd omdat de kinderen het bestonden om respectievelijk tot twaalf uur en drie uur uit te slapen! (even voor de goede orde: ik had ze natuurlijk wakker kunnen maken, maar heb de tik dat wanneer het niet strikt noodzakelijk is, ik liever geen slapende mensen stoor. Ik ga ervan uit dat zolang iemand slaapt zijn organisme dat nodig heeft, maar dit terzijde).
Maar mensen, dat gaf niets, want daar kwam mijn geliefde Erik naar beneden. Hij was geroerd door de moeite die ik mij getroost had om een gezellig kerstontbijt op tafel zetten. Gezamenlijk ontbeten we bij kaarslicht en genoten van elkaars gezelschap. Toen we klaar waren kwam het slaperige hoofd van Bob om de deur piepen. Hij deed de scones eer aan en prees ze de hemel in.

Tegen vijven kwamen mijn ouders en zus en na een drankje bereidden we gezamenlijk het Kerstdiner. We hielden het gemakkelijk. De volwassenen zouden kaasfondue eten en de kinderen gourmetten. De kinderen zijn nog niet gediend van een blauwe kaas fondue. Erik was naar boven gegaan, maar kwam beneden om mee te eten. Hij kon een half uur heel genoeglijk meedoen. Daarna was hij vermoeid en ging op zijn bed in de huiskamer liggen. Al met al was het erg gezellig. Erik had zich voor niets nerveus gemaakt, hij hoefde niet emotioneel te worden omdat we hadden afgesproken dat we niet sentimenteel zouden doen. We speelden kaart en hebben vreselijk gelachen. Erik was inmiddels wel naar boven naar bed gegaan omdat hij het rumoer nu toch te druk vond.
Toen ik later bij hem kwam zei hij hoe heerlijk hij het had gevonden om mij zo zorgeloos te horen lachen met de anderen. En dat brengt mij er toe een nieuwe pagina in dit blog te gaan wijden aan één van de belangrijkste gevolgen van onze wake-up call…